Ο αγώνας για την αυτονομία

Ο αγώνας για την αυτονομία ξεκινάει από πολύ νωρίς και χρειάζεται συνεχή προσπάθεια μέχρι να μπορέσουμε να πατήσουμε στα δικά μας πόδια. Ακολουθεί ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Γκοτζαμάνη "Μεγαλώνοντας (με) το παιδί μου" (σελ. 141-143), 2014, εκδόσεις Πατάκη.

"...Ολόκληρη η ζωή μας, από την πρώτη μέχρι την τελευταία της μέρα είναι ένας αδιάκοπος αγώνας για να κερδίζουμε την αυτονομία μας. Στην πραγματικότητα, η αυτονομία ταυτίζεται με τη δυνατότητα του ανθρώπου να προετοιμάζεται και να τολμά να περνά έγκαιρα από τη μία φάση της ζωής στην επόμενη, να αναλαμβάνει τους αντίστοιχους ρόλους και να αντεπεξέρχεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις ειδικές απαιτήσεις κάθε φάσης.
Η ίδια η γέννησή μας είναι η πρώτη μεγάλη μας κίνηση προς την αυτονομία. Εγκαταλείπουμε τη μήτρα της μητέρας μας όπου επί εννέα μήνες ζούσαμε παρασιτώντας σε μια κατάσταση απόλυτης ασφάλειας, χωρίς να χρειάζεται να φροντίζουμε για καμία λειτουργία του οργανισμού μας. Ο μητρικός οργανισμός μας εξασφάλιζε όλα τα απαραίτητα, ιδανικές συνθήκες στο περιβάλλον μας, την κατάλληλη θερμοκρασία, συνεχή και σωστή θρέψη, δεν χρειαζόταν να πεινάσουμε και να ζητήσουμε φαγητό. Κι όμως, ενώ απολαμβάνουμε όλη αυτή την προσφορά του μητρικού οργανισμού, ξαφνικά αυτός ο ίδιος οργανισμός αρχίζει να συσπάται και να μας εξωθεί με βίαιο τρόπο, σαν να μας πετάει έξω από το σπίτι μας με τις κλοτσιές.
 Ακολουθεί ο τοκετός, η μητέρα βιώνει αυτόν τον αποχωρισμό νιώθοντας τεράστιο πόνο, τις ωδίνες του τοκετού, αλλά παρ’όλα αυτά τίποτε δεν τη σταματάει σ’αυτή τη διαδικασία που θα καταλήξει στην αυτονόμηση των ζωτικών λειτουργιών του παιδιού της. Το παιδί επίσης νιώνει τον αποχωρισμό με πόνο. Εγκαταλείπει τη θαλπωρή της μήτρας για να βρεθεί ξαφνικά σ’έναν καινούργιο, άξενο κόσμο. Θα νιώσει ότι διακόπτεται η τροφοδοσία από τον μητρικό οργανισμό για κάποια κρίσιμα δευτερόλεπτα και θα πρέπει να κλάψει για να μπορέσει να πάρει την πρώτη ολοδική του ανάσα.
Ο τοκετός έχει τους κινδύνους του τόσο για τη μητέρα όσο και για το παιδί, όμως αυτοί οι κίνδυνοι δεν συγκρίνονται με αυτό που θα συνέβαινε αν ο τοκετός καθυστερούσε για λίγες μέρες. Σ’αυτή την περίπτωση ο κίνδυνος θα ήταν θανάσιμος και για τη μητέρα και για το παιδί.
Αν συνοψίσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν στη γέννηση, νομίζω  ότι θα συμφωνήσουμε ότι η φύση μας δίνει ένα μεγάλο μάθημα για τα επόμενα βήματα της ζωής μας. Η φύση μας διδάσκει ότι η μετάβαση στην επόμενη φάση της ζωής θα πρέπει να γίνεται έγκαιρα, ότι κάθε καθυστέρηση ισοδυναμεί με ένα μικρό θάνατο, με ακύρωση της ζωής. Όταν η μετάβαση στην επόμενη φάση αναβάλλεται ώσπου να εξαλειφθεί κάθε κίνδυνος, τότε οι κίνδυνοι γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την παράταση της εγκυμοσύνης. Δεν υπάρχει μετάβαση χωρίς κανένα κίνδυνο, δεν υπάρχει δράση χωρίς κανένα ρίσκο. Επιπλέον, κάθε μετάβαση έχει πόνο, έχει κόπο, έχει προσπάθεια αλλά έχει και τη χαρά για όλα τα καινούργια που ανοίγονται μπροστά μας. Το παιδί δεν είναι μόνο του στα βήματα της αυτονόμησής του. Υπάρχουν δίπλα του οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη να το βοηθήσουν να μεγαλώσει, έχουν την ευθύνη να του μάθουν να τολμάει, να εμπιστεύεται τον εαυτό του και τις επιθυμίες του, έχουν την ευθύνη να το παροτρύνουν να προχωρήσει μπροστά για να βρει τη δική του διαδρομή στη ζωή του..." 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου