Όταν οι επιθυμίες μας δεν ταιριάζουν με τα όνειρα του παιδιού μας

«Τώρα που η κόρη μου μπήκε στο πανεπιστήμιο, κάνει την επανάστασή της. Βγάζει όλα τα νεύρα της πάνω μου. Είναι πολύ δύσκολο για εμένα να το αντιμετωπίσω. Και το χειρότερο; Μου κάνει συνέχεια κριτική και θυμάται ό,τι λάθος έχω κάνει τα προηγούμενα χρόνια. Δε σταματά να μου τονίζει πόσο την πίεζα να κάνει πράγματα που δεν ήθελε. Έπρεπε να περάσουν 18 χρόνια για να καταλάβω ότι, τελικά, η κόρη μου δεν είμαι εγώ;»

Τα παραπάνω λόγια ακούστηκαν από μια μητέρα και φυσικά μας προβληματίζουν. «Πόσο, τελικά, πρέπει να πιέζουμε ένα παιδί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας; Μήπως η πίεση αυτή θα γυρίσει εναντίον μας κάποια στιγμή;»

Τέτοια είναι τα υγιή ερωτήματα που απασχολούν τους γονείς όλων των ηλικιών. Πολλές φορές, όμως, δίνουν λάθος απαντήσεις. Πιστεύουν ότι εκείνοι ξέρουν καλύτερα από το παιδί τους ποιο είναι το μέλλον του:

«Ο γιος μου θα γίνει και ο πρώτος στο ποδόσφαιρο. Έχω αποφασίσει να τον βάλω σε ομάδα από τώρα για να γίνει αστέρι!» λέει ο μπαμπάς του πεντάχρονου Γιώργου. Ο ίδιος εξηγεί: «Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός στο ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου δεν ασχολήθηκε ποτέ μ’ εμένα. Άσε που ήμουν χοντρός σαν πεπόνι. Γι’ αυτό θέλω ο Γιώργος να ‘ναι αθληταράς!» ‘Άραγε, αυτός ο πατέρας σκέφτηκε ποτέ αν ο Γιώργος θέλει να γίνει «αστέρι στο ποδόσφαιρο»;

«Η κόρη μου πριν πάει στο δημοτικό ήξερε να διαβάζει και να γράφει άψογα. Αντί να παίζουμε και να χαζολογάμε, παίρναμε βιβλιαράκια με παραμύθια και τα διαβάζαμε μαζί. Η μικρή πολλές φορές μού ζητούσε να της πω εγώ ένα δικό μου παραμύθι, αλλά εγώ δεν είχα ιδέα. Άλλωστε, αφού ήξερε να διαβάζει, γιατί να της πω εγώ ένα παραμύθι; Τόσα βιβλία είχε!» Αυτά διηγείται η μαμά της Άννας (12 ετών), κι έχουν έντονες συγκρούσεις. Αν και η Άννα έχει άριστη επίδοση και είναι «βιβλιοφάγος», δυσκολεύεται να έχει μια ζεστή και κοντινή σχέση με τη μητέρα της.

Όταν η επιθυμία του γονιού συγκρούεται με το όνειρο του παιδιού

Ο γονιός που πιέζει το παιδί να κάνει κάτι που εκείνο δεν επιθυμεί, μάλλον κουράζεται άδικα. Αργά ή γρήγορα, το παιδί θα ανακαλύψει την πραγματική του επιθυμία και θα κάνει κάτι γι’ αυτήν. Τότε υπάρχουν τρεις περιπτώσεις:

1. Το παιδί επαναστατεί και αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει την επιθυμία του γονιού.
2. Το παιδί συμβιβάζεται με την επιθυμία του γονιού, αν και γνωρίζει πως έχει διαφορετικά όνειρα. Τότε, το παιδί θυμώνει με τον εαυτό του που δεν διεκδικεί το όνειρό του. Συνήθως απομακρύνεται συναισθηματικά από τον γονιό.
3. Το παιδί αλλάζει όνειρα και ταυτίζει την επιθυμία του με εκείνη των γονιών του. Για παράδειγμα, ενώ μπορεί να μην του αρέσει να μάθει βιολί, ενώ οι γονείς θέλουν, τελικά ανακαλύπτει ότι το βιολί τού αρέσει!

Γιατί οι γονείς δεν ακούνε τις επιθυμίες των παιδιών;

Η απάντηση είναι απλή: γιατί ακούνε πρώτα τις δικές τους επιθυμίες. Έτσι δεν υπάρχει χώρος για να ακουστούν και οι επιθυμίες του παιδιού.

Οι γονείς, συνήθως, επιθυμούν για το παιδί τους:

1. να κάνει κάτι που εκείνοι δεν κατάφεραν να κάνουν («αφού δεν έμαθα χορό, θα μάθει το παιδί μου»),
2. να επαναλάβει και να προεκτείνει αυτό που εκείνοι έκαναν πολύ καλά («αφού έχω ωραίο σώμα, θα πρέπει να έχει και το παιδί μου»),
3. να κάνει κάτι που ήταν επιθυμία του παππού/γιαγιάς κ.λπ. («ο παππούς θέλει να καθίσει το εγγονάκι του όλο το καλοκαίρι στο χωριό, αλλά εκείνο ονειρεύεται παιχνίδια με τους φίλους του στην πόλη. Τι να κάνουμε όμως; Ο παππούς είναι παππούς»),
4. να κάνει κάτι που θα βγάλει εκείνους από τη δύσκολη θέση («αποφάσισα να στείλω το παιδί μου σε δύο κατασκηνωτικές περιόδους, μπας και ησυχάσω λίγο»).

Στην ουσία, οι επιθυμίες των γονιών προέρχονται από κάποιες πιο παιδικές τους ανάγκες. Συνήθως, θέλουν να νιώσουν ότι αξίζουν και ότι είναι καλοί γονείς. Είναι τόσο έντονη αυτή η ανάγκη για αναγνώριση, που ξεχνούν ότι και το παιδί έχει ανάγκη από αναγνώριση.

Αναγνωρίζοντας τα όνειρα του παιδιού μας

Το παιδί εισπράττει αγάπη όταν οι γονείς αναγνωρίζουν τις επιθυμίες και τα όνειρά του, και δείχνουν κατανόηση. Φυσικά, δεν χρειάζεται οι γονείς να εκπληρώσουν όλες αυτές τις επιθυμίες. Αυτό που χρειάζεται να κάνουν, είναι:

1. να αναγνωρίσουν ότι το παιδί τους είναι κάτι διαφορετικό από εκείνους. Επομένως, έχει άλλες ανάγκες και επιθυμίες,
2. να ρωτήσουν ευθέως το παιδί τι πραγματικά θέλει να κάνει,
3. να βοηθήσουν το παιδί να αναγνωρίσει τις ανάγκες του μέσα από ερωτήσεις που περιέχουν τις λέξεις πολύ/λίγο. Για παράδειγμα: «Τι σου αρέσει πιο πολύ;/ Τι θα ήθελες πιο πολύ να κάνεις τώρα;/ Τι θα ήθελες να σου λέμε;/ Ποιο πράγμα σου λείπει πιο πολύ τώρα που είμαστε σε διακοπές;»,
4. να θυμηθούν πόσο θύμωναν εκείνοι ως παιδιά όταν οι δικοί τους γονείς δεν αφουγκράζονταν τα όνειρά τους,
5. να παρατηρούν το παιδί τους, ώστε να βλέπουν τα έμφυτα ταλέντα του και τις πραγματικές του δυνατότητες,
6. να βοηθούν το παιδί να κατανοήσει πότε ένα όνειρό του μπορεί να πραγματοποιηθεί και πότε όχι,
7. να αγαπήσουν το παιδί τους όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι.

Κάνουμε όνειρα για το παιδί με το παιδί

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια οικογένεια ενωμένη, όπου ονειρεύονται όλοι μαζί για το μέλλον. Ας δώσουμε, λοιπόν, χώρο στο παιδί να εκφράσει τις επιθυμίες του, ας συζητήσουμε γι’ αυτές και τότε θα δούμε να ανοίγεται μπροστά μας αυτό που έχουμε όλοι ονειρευτεί: ζεστασιά και αποδοχή;

Της Θεοδοσίας Καραγιάννη, σχολικής ψυχολόγου
Πηγή

Εργαστήριο Επαγγελματικής Συμβουλευτικής με θέμα "Επικοινωνία και Συγκρούσεις στο Χώρο Εργασίας"

Tο περιφερειακό ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Βορείου Αιγαίου στο πλαίσιο του έργου «Ανάπτυξη δικτύου υπηρεσιών πληροφόρησης, συμβουλευτικής υποστήριξης και ενδυνάμωσης εργαζομένων» διοργανώνει εργαστήριο Επαγγελματικής Συμβουλευτικής για τη στήριξη και ενδυνάμωση των εργαζομένων.
Το εργαστήριο απευθύνεται κατά προτεραιότητα σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που επιθυμούν να αναπτύξουν τις επαγγελματικές τους δεξιότητες.

Αναλυτικά, το πρόγραμμα του εργαστηρίου έχει ως εξής:

Ημερομηνία: Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015 (18:00-20:30)
Τίτλος: «Επικοινωνία και συγκρούσεις στο χώρο εργασίας»
Περιγραφή: Οι περισσότεροι αισθανόμαστε δυσάρεστα όταν προκύπτει μια σύγκρουση στο χώρο εργασίας μας. Πώς ο τρόπος που επικοινωνούμε επηρεάζει την εμφάνιση συγκρούσεων; Μπορούμε να τις διαχειριστούμε ή μήπως πρέπει να τις αποφύγουμε; Σκοπός του εργαστηρίου είναι η καλλιέργεια δεξιοτήτων για τη διαχείριση συγκρούσεων στον εργασιακό χώρο και η ενίσχυση του προβληματισμού μας σε σχέση με αυτές.
Συντονισμός: Καλλιόπη Σωτηράκη, Ψυχολόγος-Σύμβουλος ΔΥΠΣ ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Βορείου Αιγαίου

Τόπος διεξαγωγής
Περιφερειακό ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Βορείου Αιγαίου (Εργατικό Κέντρο Χίου)
Μαρτύρων 2, 82100 Χίος

Κόστος συμμετοχής
Η συμμετοχή στο εργαστήριο καθώς και στις λοιπές δράσεις του Δικτύου Υπηρεσιών Πληροφόρησης και Συμβουλευτικής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ είναι δωρεάν.

Αιτήσεις συμμετοχής
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να συμπληρώσουν την αίτηση συμμετοχής που που θα βρουν εδώ και να την αποστείλουν ηλεκτρονικά στη διεύθυνση chiosinediktio@inegsee.gr ή μέσω φαξ στο 22710 23175 μέχρι τη Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015. Λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Πληροφορίες
Καλλιόπη Σωτηράκη
Περιφερειακό ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Βορείου Αιγαίου
Τηλ.: 22710 23550
E-mail: chiosinediktio@inegsee.gr

Σχολή Γονέων από το Κέντρο Παιδιού και Εφήβου στη Χίο

Το Τμήμα Παιδιών και Εφήβων του Κέντρο Παιδιού και Εφήβου στα 20 χρόνια λειτουργίας του έχοντας ως στόχο την βελτίωση της ποιότητας ζωής των οικογενειών ξεκινάει νέα υπηρεσία με την δημιουργία Σχολής Γονέων.
Η Σχολή Γονέων απευθύνεται στην κοινότητα και συγκεκριμένα σε γονείς παιδιών όλων των ηλικιών. Στόχος είναι η ενημέρωση-ευαισθητοποίηση -εκπαίδευση των γονέων και η ενίσχυση του ρόλου τους.

Η Σχολή Γονέων θα λειτουργεί σε ομαδικό πλαίσιο. Οι συναντήσεις θα γίνονται στο χώρο του ΚΠΕ, Εγκρεμού 30, Χίος με συχνότητα 1φ/μήνα, ημέρα Σάββατο και θα διαρκούν δύο (2) ώρες, 5.00-7.00 μμ. Οι προγραμματισμένες ημερομηνίες συναντήσεων είναι: 14/11/2015, 5/12/2015, 9/1/2016, 13/2/2016, 13/2/2016, 19/3/2016, 16/4/2016, 14/5/2016, 11/6/2016.

Υπεύθυνες για το συντονισμό των συναντήσεων είναι οι κα. Γιακούμα Αριέττα, κοινωνική λειτουργός, η κα. Παγώνη Δέσποινα, ψυχολόγος και η κα Σωτηράκη Καλλιόπη, ψυχολόγος.
Ο μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων θα είναι 15 άτομα.

Δηλώστε τώρα συμμετοχή!
Πληροφορίες & δηλώσεις συμμετοχής καθημερινά 9.00 π.μ - 9.00 μ.μ.
Τηλέφωνο: 2271 0 20000.

Ημερίδα στη Χίο με θέμα «Σύγχρονα εργαλεία προώθησης της απασχόλησης»

Το Ινστιτούτο Εργασίας της Γ.Σ.Ε.Ε., Παράρτημα Βορείου Αιγαίου σε συνεργασία με το Γραφείο Διασύνδεσης της Δομής Απασχόλησης και Σταδιοδρομίας (Δ.Α.ΣΤΑ.) του Πανεπιστημίου Αιγαίου συνδιοργανώνουν Ημερίδα στη Χίο, με θέμα «Σύγχρονα εργαλεία προώθησης της απασχόλησης», την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015 και ώρα 18:00, στο Αμφιθέατρο της Σχολής Επιστημών της Διοίκησης του Πανεπιστημίου, Μιχάλων 8, Χίος, 82100.

Το Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ στο πλαίσιο του Ε.Π. «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού 2007-2013» υλοποιεί το έργο «Ανάπτυξη δικτύου υπηρεσιών πληροφόρησης, συμβουλευτικής υποστήριξης και ενδυνάμωσης εργαζομένων» με στόχο την ενημέρωση, πληροφόρηση και παροχή υπηρεσιών συμβουλευτικής στους εργαζόμενους, σε θέματα που αφορούν τους τομείς της Κοινωνικής Ασφάλισης, των Εργασιακών Σχέσεων και της Απασχόλησης.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
17.30–18.00: Εγγραφές
18.00–18.15: Χαιρετισμοί
18.15-18.30: «Παρουσίαση Europass – Ηλεκτρονικής Τράπεζας Βιογραφικού Γραφείου Διασύνδεσης, Ρούλα Αμπαζή Εξωτερική Συνεργάτης μέλος Διοικητικής Μονάδας Δ.Α.ΣΤΑ. και υποκείμενων δομών (Γ.Δ., Π.Α., Μ.Κ.Ε.) Χίου
18.30-18.50: «ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Παράρτημα Βορείου Αιγαίου: Προγράμματα και Δράσεις»
Σταματία Πολίτη, Επιστημονική Συνεργάτιδα Παραρτήματος ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Β. Αιγαίου
18.50-19.10: «Δεξιότητες Δια Βίου Διαχείρισης της Σταδιοδρομίας»
Καλλιόπη Σωτηράκη, Ψυχολόγος-Σύμβουλος ΔΥΠΣ (Δίκτυο Πληροφόρησης και Συμβουλευτικής Εργαζομένων) Παραρτήματος ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Β. Αιγαίου
19.10-19.30: «Επαγγελματική Συμβουλευτική, το Παράδειγμα των ΕΚΠΑ»
Δημήτρης Σάννας, Σύμβουλος του ΕΚΠΑ Αθηνών INE/ΓΣΕΕ
19.30-19.45: Coffee Break
19.45-20.10: «EURES – Γνωριμία με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Απασχόλησης»
Μαριάνθη Δουκάκη, Βοηθός Σύμβουλος EURES, ΟΑΕΔ Μυτιλήνης
20.10-20.30: «Εργασιακές σχέσεις και Βασικά Εργασιακά Δικαιώματα»
Σοφιάννα Βέργου, Νομική Σύμβουλος ΙΝΕ/ΓΣΕΕ
20.30-21.00: Ερωτήσεις – Συζήτηση

Η ημερίδα είναι ανοιχτή για κάθε ενδιαφερόμενο.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με το Περιφερειακό ΙΝΕ / ΓΣΕΕ Βορείου Αιγαίου, Εργατικό Κέντρο Χίου, Μαρτύρων 2, 82100 Χίος, τηλ. 22710 23550, fax 22710 23175, email: chiosinediktio@inegsee.gr.

Γιατί οι γονείς πληγώνουν τόσο βαθειά;

Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.
Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.
Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.
Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς .
Η σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.
Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά , μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα .
Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.
Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.
Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.
Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.
Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.
Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;
Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.
Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.
Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.

Πηγή: https://iphigeneiapanetsou.wordpress.com/2014/07/11/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%AC/

Πώς το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα

Στο βίντεο που ακολουθεί ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει μια διασκεδαστική και έντονα συγκινητική
πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί
(αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα.

Ο Φάρος

Ο κύκλος της ζωής μέσα από μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων. Την ταινία αυτή την αφιέρωσε ο σκηνοθέτης στους γονείς του  & στους γονείς όλου του κόσμου.

Η ιστορία αναφέρεται στους γονείς και πως στηρίζουν τα παιδιά τους ώστε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Δεν έχουν σημασία τόσο τα γεγονότα,  οι γονείς θα είναι πάντα σε αναμονή για τα παιδιά τους,  θα είναι πάντα εκεί όπως ακριβώς το φως του φάρου για τα καράβια. 

Η ταινία έχει συμμετέχει σε πάνω από 50 διεθνή φεστιβάλ κι έχει κερδίσει 27 διεθνή βραβεία. 




Πηγή: http://www.tilestwra.com/o-faros-h-polivravevmeni-tenia-mikrou-mikous-pou-prepi-na-dite-vinteo/

Πες μου πού πονάς να σου πω με ποιον θύμωσες!

Της Ιουλίας Πιτσούλη

Τι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε ; Πού πηγαίνουν οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε; Τι συμβαίνει στα θέλω μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε; Η απάντηση είναι κοινή: βυθίζονται στα βάθη του είναι μας, στις αποθήκες του ψυχισμού μας. Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες αυτών των αποθηκών και ξεχύνονται είτε στην ψυχολογική μας κατάσταση είτε στο σώμα μας περιέχοντας ένα κρυφό μήνυμα.

Θυμάστε τότε που σας είχαν πιάσει νευρικά γέλια και που με κόπο καταφέρατε να τα καταπνίξετε πριν σας αντιληφθεί εκείνος που δεν έπρεπε; Μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας τις φορές που είχατε κατακλυστεί από πανικό και που μόλις μπορέσατε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και να συγκρατήσετε τις κραυγές σας; Κι εκείνες τις στιγμές που το κλάμα σας ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό αλλά καταφέρατε να καταπιείτε τα δάκρυά σας ή τις διαμαρτυρίες σας; Όλοι έχουμε παρόμοιες στιγμές να θυμηθούμε. Τι έγιναν όμως τα ξεσπάσματα γέλιου που συγκρατήθηκαν, τα δάκρυα που δεν κύλησαν , οι κραυγές που δεν ακούστηκαν; Κι αν το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, τι να έγιναν άραγε οι βρισιές που δεν ξεστομίστηκαν, οι πόθοι που δεν εκφράστηκαν , τα παράπονα που δεν ειπώθηκαν; Χάθηκαν; Για την ψυχολογία η απάντηση είναι ένα στρογγυλό όχι. Η φυσική σπεύδει να συνηγορήσει επισημαίνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση κι άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο , σκέψη ή επιθυμία , φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια. Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί όμως να μεταλλαχθεί. Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις της ψυχοσωματικής ιατρικής που επιβεβαιώνει πως συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες που συγκρούονται μέσα μας ή δεν βρίσκουν τρόπο να ικανοποιηθούν γίνονται τελικά οι μυστικοί συνωμότες που μαζί με τους διάφορους νοσογόνους παράγοντες καταβάλουν το αμυντικό μας σύστημα. Αν και για μακρύ διάστημα η συντηρητική και υλιστική πτέρυγα των επιστημόνων αρνούνταν να δεχθεί την άμεση σχέση όλων των ασθενειών με την ψυχική μας κατάσταση , η πανάρχαια εμπειρική γνώση των λαών δεν έτρεφε καμιά αμφιβολία για τη σχέση της λύπης με την ασθένεια.

Το θυμωμένο στομάχι

Οι σαμάνοι , οι αρχαίοι Ασκληπιάδες και οι θεραπευτές άλλων εποχών γνώριζαν πως οι ψυχικές καταστάσεις είχαν άμεσο αντίκτυπο στην κατάσταση της υγείας και είχαν ήδη παρατηρήσει πως συγκεκριμένα αρνητικά συναισθήματα είχαν την τάση να μετατρέπονται σε εξίσου συγκεκριμένες ασθένειες. Χρειάστηκε όμως να περάσουν πολλοί αιώνες για να συστηματοποιηθεί αυτή η γνώση. Στην πραγματικότητα όλες οι ασθένειες δεν είναι παρά αντανακλάσεις των εσωτερικών μας συγκρούσεων και των ανομολόγητων πόθων μας. Αυτή η άποψη από την οποία θα απέστρεφαν το πρόσωπο οι αυστηρά προσηλωμένοι στο υλιστικό μοντέλο ζωής γιατροί παλαιότερων εποχών σήμερα είναι πλέον όχι μόνο σεβαστή αλλά και αντικείμενο συστηματικής μελέτης από πολλά ερευνητικά κέντρα. Η νευροβιολογία και οι μελέτες της χημείας του εγκεφάλου επιβεβαιώνουν πως κάθε συναίσθημα και κάθε σκέψη μεταφράζεται σε ηλεκτροχημικές μεταβολές που συντελούνται μέσα στο σώμα. Υπάρχουν σκέψεις που μπορούν να προκαλέσουν πραγματική ηλεκτροχημική θύελλα στον οργανισμό μας. Μια σκέψη για άμεσο κίνδυνο της ζωής στέλνει αστραπιαία μηνύματα συναγερμού σε ολόκληρο το σώμα κάνοντας την καρδιά να χτυπά ξέφρενα, το πεπτικό σύστημα να αναστέλλει τη λειτουργία του, τους πνεύμονες να υπερλειτουργούν, τους μύες να συσφίγγονται και την αδρεναλίνη να ξεχύνεται ορμητικά. Μια σκέψη που αφορά σε κάτι πιο ήρεμο ή ακόμα και κοινότοπο όπως αυτές που κάνουμε συνήθως δεν έχει τόσο θεαματικό αντίκτυπο στο σώμα ωστόσο αφήνει κι αυτή το ηλεκτρικό και χημικό της αποτύπωμα στον οργανισμό. Το βέβαιο είναι πως όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες , ιδίως όταν παραμείνουν ανέκφραστες, τόσο βαθύτερα τα αχνάρια που αφήνουν μέσα μας. Κι αν αυτό κρατήσει καιρό αργά ή γρήγορα θα βρουν μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσουν, να βγουν στο φως. Είτε ως νεύρωση , είτε ως σωματική ασθένεια. Ο Ντήπακ Τσόπρα στο βιβλίο του «Κβαντική Θεραπεία» μιλάει για χαρούμενο και λυπημένο στομάχι, για θυμωμένα νεφρά και φοβισμένο αυχένα εξηγώντας πως τα συναισθήματά μας διαποτίζουν κάθε όργανο, μόριο και κύτταρο του σώματός μας. Όμως , αν οι γιατροί που υιοθετούν την ψυχοσωματική προσέγγιση αναζητούν πίσω από την ασθένεια έναν ψυχικό παράγοντα, οι ασχολούμενοι με τη μεταφυσική πάνε ακόμα πιο πέρα: βλέπουν την ασθένεια όχι σαν ξέσπασμα αλλά σαν ανακούφιση της ψυχής που επιτέλους έχει βρει έναν τρόπο να εκφράσει τις βαθύτερες ανάγκες της.

Η Επανάσταση των Καλόβολων

Συχνά αρνούμεθα να παραδεχθούμε ότι θέλουμε αγάπη και φροντίδα. Τότε αναλαμβάνει το σώμα να εκδραματίσει την ανάγκη μας και μας στέλνει στο κρεβάτι και στην αναγκαστική φροντίδα των άλλων που δεν μπορούμε πλέον να αρνηθούμε. Δεν έχει σημασία αν αυτή τη φροντίδα την προσφέρει ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή ένας άγνωστος γιατρός και κάποιες νοσοκόμες. Στην ουσία έχει εκπληρωθεί το βαθύτερο αίτημα επιστροφής μας σε μια κατάσταση όπου είμαστε απαλλαγμένοι από φροντίδες και αφημένοι στη μέριμνα κάποιου άλλου. Ένα είδος παλινδρόμησης σε άλλες πιο παιδικές εποχές που εγκαταλείπαμε τον εαυτό μας στα στοργικά χέρια κάποιου μεγάλου. Από εσωτερική σκοπιά η ασθένεια είναι ένας τρόπος να ζητήσουμε αγάπη, να απαλλαγούμε για λίγο από τις ευθύνες, να αποφύγουμε δύσκολες καταστάσεις , να διεκδικήσουμε και… να εκδικηθούμε. Αυτό το τελευταίο όσο παράξενο κι αν μοιάζει είναι πολύ αληθινό. Συχνά μια ασθένεια έρχεται ως τιμωρία του εαυτού μας ή κάποιου άλλου προς τον οποίο απευθύνουμε το μήνυμα «κοίτα σε τι κατάσταση με έφερες». Ταυτόχρονα ο ασθενής, μέσα στην ανημποριά του αποκτά ένα είδος εξουσίας που επιτέλους μπορεί να ασκεί προς εκείνους που τον φροντίζουν. Από παιδιά έχουμε διαπιστώσει ότι ελέγχουμε τους οικείους μας μάλλον περισσότερο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου παρά όρθιοι και υγιείς. Οι μητέρες που μπορεί να έχουν στραφεί και προς άλλα ενδιαφέροντα επιστρέφουν και πάλι για να ξενυχτήσουν στο προσκεφάλι του παιδιού όπως τα ενήλικα παιδιά που απασχολημένα με τις υποχρεώσεις τους μπορεί να έβλεπαν αραιά και που τους ηλικιωμένους γονείς περνούν πολύ περισσότερες ώρες κοντά τους όταν αυτοί κείτονται ασθενείς στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Με λίγα λόγια η ασθένεια είναι ένας τρόπος να εξασφαλίζουμε την συχνότερη παρουσία των άλλων κοντά μας. Δεν είναι ίσως ο πιο σοφός. Αλλά είναι μια διέξοδος. Όπως το συνάχι που συχνά ξεσπάει επειδή πνίξαμε τόσα δάκρυα μέσα μας που στο τέλος ξεχειλίζουν από τη μύτη! Όπως ο καρκίνος, που σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση εμφανίζεται σε άτομα που ήταν πάντα πρόθυμα, εξυπηρετικά και γίνονταν θυσία για τους άλλους ή κυνηγούσαν με μανία την τελειότητα και υπηρετούσαν με αυτοθυσία τις υποχρεώσεις και τα πρέπει τους. Είτε ως εξυπηρετητές των άλλων είτε ως περφεξιονιστές έθεσαν τον εαυτό τους κάτω από άκαμπτους κανόνες που δεν τους επέτρεπαν να ξαποστάσουν, να ζητήσουν για τον εαυτό τους, να διεκδικήσουν ή να πουν «δεν γίνεται».

Φρόντισέ με, Αγάπα με!

Παρ’ όλα αυτά, κάτι μέσα τους επιθυμούσε διακαώς κάποιον να τους φροντίσει κι αυτούς, κάπου να αφεθούν και να στηριχθούν όχι μόνο να στηρίζουν. Αν αυτές οι απαιτήσεις του ψυχισμού, που καταπιέστηκαν και απωθήθηκαν σε σημείο που συχνά να μη γίνονται αντιληπτές ,δεν αναγνωριστούν και δεν τιμηθούν τότε θα γλιστρήσουν στο σώμα και με τη μορφή μιας σοβαρής ασθένειας όπως ο καρκίνος θα απαιτήσουν αυτό που το ίδιο το άτομο δεν τολμούσε να κάνει: να φερθεί άκρως εγωιστικά. Όπως επισημαίνει ο Ρύντιγκερ Ντάλκε στο βιβλίο του « Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής» (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος) «με την έκρηξη της ασθένειας φανερώνεται ένα μεγάλο μέρος της κρυφής απαίτησης του εγώ. Βγαίνοντας στην επιφάνεια προκαλεί μεγάλη έκπληξη στο περιβάλλον του ασθενούς γιατί ακόμα και τα ειρηνικότερα άτομα απαιτούν ξαφνικά να περιστρέφεται το παν γύρω τους και γύρω από την ασθένειά τους. Ό,τι μέχρι τώρα δεν τολμούσε ο ασθενής να το εκφράσει ως δική του γνώμη ανεβαίνει τώρα από τη σκιά και ζητά την ικανοποίησή του.» Αν και οι οικείοι ξεβολεύονται , αυτή η στάση αποτελεί ένα είδος θεραπείας για το ίδιο το άτομο που επιτέλους διεκδικεί την ικανοποίηση των δικών του αναγκών και επαναστατεί στα καθήκοντά του ως κόρη ή γιος, γονιός , υπάλληλος ή στυλοβάτης των άλλων. Συχνά παρατηρούμε πως εκείνοι που ήταν οι κάποτε εργατικοί, υποταγμένοι, σιωπηλοί, υπομονετικοί και τόσο συμπαθητικοί γεμάτοι αλτρουισμό και προθυμία να βοηθήσουν τους άλλους γίνονται ιδιότροποι και απαιτητικοί ασθενείς που χορεύουν τους άλλους στο ταψί. Στην πραγματικότητα αυτό που μας φαίνεται ως παραξενιά και απαιτητικότητα δεν είναι παρά το ξέσπασμα των καταπιεσμένων δικών τους επιθυμιών που χρόνια τις είχαν υποτάξει δίνοντας το προβάδισμα στους άλλους.

Τα Κρυμμένα Μηνύματα

Παρόμοιοι εσωτερικοί ψυχικοί μηχανισμοί υπαγορεύουν την εμφάνιση διαφόρων μορφών ασθενειών κάθε μια από τις οποίες αποκαλύπτει βαθύτερες απωθημένες καταστάσεις. Η Κάρολαιν Μυς, στο βιβλίο της «Ανατομία του Πνεύματος» και η Λουίζ Χέη στα δικά της βιβλία συμπληρώνουν τον Ντάλκε ως προς τους κρυφούς ψυχικούς παράγοντες που πυροδοτούν τις διαταραχές της υγείας και που μοιάζουν σαν μικρά θεατρικά έργα ή τελετουργικά που έχουν πάρει τη θέση αυτών που πραγματικά χρειαζόμαστε. Ας δούμε μερικά από αυτά.

Κρυολόγημα: αν κάποια στιγμή θέλατε έντονα να κλάψετε και συγκρατήσατε τα δάκρυά σας καταπιέζοντας τα συναισθήματά σας είναι πολύ πιθανό μερικές μέρες αργότερα αυτή η εσωτερική κατάσταση να βρήκε διέξοδο σε ένα γερό κρυολόγημα όπου τα μάτια δακρύζαν και η μύτη έτρεχε σαν βρύση –όπως θα ήθελαν να τρέχουν τα δάκρυα αν είχατε επιτρέψει στη λύπη σας να εκφραστεί. Οι λυγμοί που καταπνίγηκαν βρίσκουν διέξοδο στο βήχα που ως σωματική έκφραση έχει παρόμοια εκδήλωση. Από μακριά δεν μπορεί κανείς να πει αν κάποιος τραντάζεται από λυγμούς ή από βήχα. Η ίδια η λέξη κρυολόγημα υποδηλώνει κάτι που σας έκανε «να κρυώσετε μέσα σας» και εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη σας για ζεστασιά και θαλπωρή. Το κουκούλωμα με ζεστά ρούχα και ο πυρετός είναι μεταμφιεσμένες εκδηλώσεις αυτής της ανάγκης, όπως οι εντριβές δεν είναι παρά υποκατάστατα του χαδιού και της επαφής που η ψυχή σας είχε ανάγκη

Βήχας: είναι κι αυτός ένα ένδυμα. Κάτω του κρύβονται λόγια, γνώμες, διαμαρτυρίες , βρισιές ή δηλώσεις που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε. Προτιμήσαμε να τις καπιούμε. Αλλά μας έκατσαν στο λαιμό. Έτσι μας «έπνιξαν» όπως ο αποπνικτικός βήχας. Η απόχρεμψη που συχνά συνοδεύει το βήχα έχει επιπλέον ένα χαρακτήρα επιθετικό που υποδηλώνει την καταπιεσμένη ανάγκη μας να «φτύσουμε» ορισμένες καταστάσεις ή πρόσωπα, δραστηριότητα που αναλαμβάνει να εκδραματίσει συμβολικά το σώμα αφού εμείς δεν το επιτρέψαμε στον εαυτό μας. Συχνά ο βήχας είναι εκδήλωση αγανάκτησης ή άγχους όταν το άτομο νιώθει ότι έχει καταπιεί πολλά για πολύ καιρό και έχει πια φτάσει σε ένα σημείο που πνίγεται. Σε αυτή την περίπτωση το σώμα δίνει με τον τρόπο του ένα σήμα για να φερθούμε με περισσότερη τρυφερότητα στον εαυτό μας, να τον γλυκάνουμε και να τον μαλακώσουμε λίγο, κατάσταση που συμβολικά εκφράζουν τα ζεστά ροφήματα με μέλι.

Πόνοι στα γόνατα: εμφανίζονται όταν κάτι μέσα μας νιώθει να έχει γονατίσει από τις πιέσεις της ζωής αλλά επαναστατεί. Δεν θέλει πια να υποτάσσεται και να χαμηλώνει τον εαυτό του προς χάριν των άλλων ή μιας κατάστασης. Δεν θέλει να γονατίζει μπροστά σε κάτι ή κάποιον ισχυρότερο. Έχει ανάγκη να υψώσει το ανάστημά του ή και να δείξει κάποια αδιαλλαξία έτσι όπως κάνει το άκαμπτο εξ αιτίας του πόνου γόνατο. Παράλληλα, καθώς αυτή η ενόχληση αναγκάζει τον άνθρωπο να αναπαύει συχνά το πόδι του σε ένα σκαμνάκι, συμβολικά «στηλώνει» τα πόδια και κρατά τους άλλους μακριά ή εκφράζει έτσι μια συμβολική κλωτσιά προς εκείνα που τον έκαναν «να κάτσει».

Έρπης στα χείλη: σχετίζεται με αισθήματα αηδίας ή ανομολόγητου καταπιεσμένου πόθου που ο ίδιος ο εαυτός αποστρέφεται. Πρόκειται για ένα διπλό μήνυμα καθώς από τη μια τα χείλη διογκώνονται προσελκύοντας τα βλέμματα ενώ ταυτόχρονα εκπέμπουν το σήμα «μακριά από μένα». Ό,τι μας έκαιγε τα χείλη, ό,τι μας έκανε να δαγκωνόμαστε από μέσα μας αποκτά μια σωματική εκδήλωση που θυμίζει έντονα δαγκωμένα χείλη. Το μάθημα εδώ είναι να αποδεχθεί κανείς τα «ακάθαρτα» συναισθήματά ή επιθυμίες του και να συγχωρήσει τον εαυτό του γι αυτά. Αυτό που προκαλεί αποστροφή πρέπει να αναγνωριστεί. Ο έρπης στα χείλη μπορεί επίσης να δηλώνει την ανάγκη του ατόμου να αρνηθεί τις υπερβολικές οικειότητες ή να αυτοτιμωρηθεί επειδή τις επέτρεψε.

Τριχόπτωση: για τη μεταφυσική παράδοση η τριχόπτωση αντιστοιχεί κατά κάποιον τρόπο στην απώλεια των φτερών. Είναι σαν να είμαστε για άλλα φτιαγμένοι αλλά υποτασσόμαστε σε μια πιο κοινή μοίρα. Έτσι είτε πρόκειται για περιστασιακές περιόδους τριχόπτωσης είτε για γενικευμένη κατάσταση υποδηλώνει εσωτερική σύγκρουση εξαιτίας της υποταγής μας σε μια επιλογή που μας προσφέρει μεν ασφάλεια αλλά έρχεται σε αντίθεση με αυτό που κατά βάθος ήθελε η καρδιά μας και που το φοβηθήκαμε επειδή περιείχε ρίσκο. Παραμονές ενός γάμου , μιας μονιμοποίησης ή απόκτησης μια σταθερής θέσης πολλοί άνθρωποι που έχουν μέσα τους ένα ταξιδιάρικο πουλί νιώθουν να τους πέφτουν τα φτερά δηλαδή βλέπουν τα μαλλιά τους να μαδάνε αντίθετα από εκείνους που παραιτούνται ευχαρίστως από ορισμένες ελευθερίες προκειμένου να νιώθουν ασφαλείς.

Αυτιά: βόμβος, πόνος ,βούλωμα των αυτιών ή περιορισμός της ακοής σηματοδοτούν την αντίστασή μας σε ορισμένες εντολές ή την άρνησή μας να ακούσουμε και να δεχθούμε κάποια πράγματα. Δεν θέλουμε πια ούτε να ακούμε ούτε να υπακούμε. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Η βαθύτερη ανάγκη πίσω από τα προβλήματα των αυτιών είναι να αποσυρθούμε στον εαυτό μας , να αφουγκραστούμε τι αυτός έχει να πει. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και ένα σήμα που μας ειδοποιεί να ακούσουμε τη διαίσθησή μας και τη συνείδησή μας, αυτή την ψιθυριστή φωνή που δεν ακούγεται όταν όλη μας η προσοχή είναι στραμμένη σ’ αυτά που λέει ο κόσμος.

Καρδιά: τα προβλήματα σ’ αυτό το ζωτικό όργανο υποδηλώνουν έντονες συναισθηματικές εντάσεις. Ερωτικές απογοητεύσεις , άρνηση συγχώρεσης, ενοχή και αυτομομφή , μεγάλη συναισθηματική εξάρτηση ή αντίθετα αποξένωση και «κλείσιμο της καρδιάς» έχουν άμεση σχέση με τη δυσλειτουργία της. Εκτεταμένες μελέτες έχουν αποδείξει πως η ροή της αγάπης και της συγχώρεσης αποτρέπουν τα ισχαιμικά επεισόδια ενώ αντίθετα διευκολύνεται η εμφάνισή τους όταν η έκφραση της αγάπης. Το μάθημα πίσω από τα προβλήματα στο καρδιαγγειακό σύστημα περιέχει πάντα το ίδιο βαθύτερο αίτημα για άνοιγμα της καρδιάς , καλοσύνη και αποδοχή. Όσο πιο ανεπιφύλακτες, τόσο καλύτερα. Πρώτα και κύρια στον ίδιο τον εαυτό μας.

Πόδια: καθώς τα πόδια μας μεταφέρουν αποτελούν τους συμβολικούς δείκτες για τον τρόπο που βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής μας. Πόνοι, κάλοι, δυσκολία στις αρθρώσεις, κατάγματα και χτυπήματα δείχνουν πάντα μια αντίρρηση που προβάλει ο εαυτός για την κατεύθυνση που έχουμε πάρει. Μπορεί να αποτελούν αντιστάσεις και προειδοποιήσεις ή απλά να εκφράζουν μια βαθύτερη απροθυμία για τον τρόπο που κινούμεθα στη ζωή. Το αίτημά που εκφράζει με αυτό τον τρόπο το σώμα είναι η ανάγκη για ένα σταμάτημα και για επανεκτίμηση της πορείας μας. Στην καλύτερη περίπτωση μας ζητείται να επιβραδύνουμε λίγο το ρυθμό μας και να χαρούμε ορισμένα πράγματα περισσότερο. Διαφορετικά μπορεί να μας δίνεται ένα μήνυμα για πλήρη αλλαγή πορείας.

Χέρια: τα χέρια αντιπροσωπεύουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τη ζωή μας, τις ευθύνες μας και τα ταλέντα μας. Πόνοι ή κατάγματα στα χέρια δηλώνουν την αντίδραση του εαυτού επειδή δεν εκφράζουμε όλο το δυναμικό μας ή δεν διαφεντεύουμε με σοφία τον εαυτό μας και τις υποθέσεις μας. Μήπως έχουμε κάνει κάποια παραβίαση των ορίων μας; Ή μήπως δεν τολμάμε να ανοίξουμε τα χέρια –και την αγκαλιά μας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας καλούν να απαντήσουμε τα προβλήματα στα άνω άκρα.

Πόνοι στους ώμους και τον αυχένα: υποδηλώνουν συχνά πως έχουμε αναλάβει μεγάλα βάρη , περισσότερα από όσα αντέχουμε να σηκώσουμε ή ότι έχουμε αυτοπεριοριστεί και έχουμε δεχθεί να υποταχθούμε. Δηλώνουν ένα είδος υποδούλωσης το οποίο έχει φτάσει πια σε οριακό επίπεδο. Οι πόνοι στους ώμους δεν μας αφήνουν να υψώσουμε τα χέρια και το αυχενικό μπλοκάρει μια ευρύτερη περιοχή δείχνοντας ένα είδος ακαμψίας που έχει επέλθει με τον καιρό. Το βαθύτερο αίτημα είναι να δούμε και άλλες οπτικές γωνίες, να στραφούμε και προς άλλες κατευθύνσεις και κυρίως αυτήν που μπορεί να μας δείξει έναν εαυτό πιο ανάλαφρο , πιο ευδιάθετο και πιο πρόθυμο να εκφράσει το ευρύτερο δυναμικό του.

Προβλήματα στη δεξιά ή στην αριστερή πλευρά : η εσωτερική παράδοση συνδέει την αριστερή πλευρά του σώματος με το συναίσθημα και τη θηλυκή διάσταση της ύπαρξης και τη δεξιά πλευρά με τη λογική και την αρσενική διάσταση. Ανάλογα σε ποια πλευρά του σώματος εκδηλώνεται ένα πρόβλημα δείχνει ταυτόχρονα αν «παραπονείται» το ανδρικό και λογικό μέρος μας ή το θηλυκό και συναισθηματικό.

Κεφάλι: μιας και σ’ αυτό βρίσκονται τα περισσότερα αισθητήρια όργανα αλλά και ο εγκέφαλος αποτελεί ταυτόχρονα το στρατηγείο μας και την πύλη απ’ όπου ο έξω κόσμος περνάει μέσα μας. Από τον πονοκέφαλο και την ημικρανία ως τις σοβαρές παθήσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή του κεφαλιού φανερώνεται η στάσή μας απέναντι σ’ αυτά που μας απασχολούν . Συχνά αντί να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο το νιώθουμε απλώς να πονάει από έναν ισχυρό πονοκέφαλο. Αυτός είναι ο τρόπος που το σώμα μας στέλνει ένα μήνυμα ότι έχουμε φορτωθεί με πολλές σκοτούρες ή ότι έχουμε υπερφορτώσει τα κυκλώματα με κάτι που μας ζητάει πολλή ενέργεια και σκέψη δίχως να αναγνωρίζουμε ότι χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να «κρυώσουν» λιγάκι πριν πάρουμε αποφάσεις.

Διαγνωστικές Ερωτήσεις: Όποιο κι αν είναι το σύμπτωμα που εμφανίζεται στο σώμα είναι σίγουρα ένα μήνυμα από την ψυχή μας. Αν το ακούσουμε και ανταποκριθούμε ανάλογα τότε η ένταση του συμπτώματος θα μειωθεί ή και θα υποχωρήσει εντελώς ,υποστηρίζουν με βεβαιότητα οι ολιστικοί θεραπευτές. Οι ακόλουθες ερωτήσεις προς τον εαυτό μας είναι πολύ βοηθητικές ώστε να κατανοήσουμε αυτό το μήνυμα:
Τι συμβαίνει στη ζωή μου την περίοδο που εμφανίζεται το σύμπτωμα ή η ασθένεια;
Μου προσφέρει ένα άλλοθι για να ξεκουραστώ επιτέλους;
Ή μήπως για να αναβάλλω ή και να αποφύγω κάτι;
Θα μπορούσε να είναι ένα μεταμφιεσμένο συναίσθημα- π.χ. θυμός- μια ανάγκη- π.χ. για επαφή -ή μια επιθυμία- π.χ. για φροντίδα που έχω αρνηθεί να εκδηλώσω;
Μήπως χρειάζομαι μια παύση ;
Ή μήπως μια αθώωση;
Υπάρχει κάποιος που θέλω να «τιμωρήσω» με την διαταραχή της υγείας μου;
( Του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου)
Ποιος προσελκύεται κοντά μου όταν αρρωσταίνω; Ποιος απομακρύνεται; Μήπως αυτό επιζητώ κατά βάθος;
Αν η ασθένεια είχε ένα μήνυμα να μου δώσει ποιο θα ήταν αυτό;
Όσο πιο βαθύ είναι το επίπεδο από το οποίο θα προέλθουν οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα τόσο βαθύτερη θα είναι και η επαφή που θα έχετε κάνει με τον εαυτό σας. Έτσι θα έχετε ανοίξει το δρόμο για την ανακούφιση και τη θεραπεία του βαθύτερου πυρήνα απ’ όπου προέκυψε το πρόβλημα και το οποίο είναι σε κάθε περίπτωση το ίδιο. Βλέπετε, κάθε ασθένεια όποια μορφή κι αν έχει ,είναι πάντα μια κραυγή για αγάπη.

Πηγή: http://www.noosfera.gr

Μια ζωή με νόημα: Μαθήματα από τη θετική ψυχολογία

Εξαιρετικό βίντεο από τον Αναστάσιο Σταλίκα, Καθηγητή στο τμήμα Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο του McGill στον Καναδά καθώς και πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Θετικής Ψυχολογίας

Αξίζει να το σκεφτούμε!

Μια ιστορία για τον θυμό και την αγάπη, από τον Mahatma Gandhi

Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του:

«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;».
«Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.

«Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.
«Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.
«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε.

«Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. Έτσι για να μπορέσει ο ένας ν' ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν.

Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι.
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.

Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον».

Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού.

Mahatma Gandhi 

Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/mia-istoria-gia-ton-thymo-kai-tin-agapi-apo-ton-mahatma-gandhi#.VYEOeVLgUXl

Ερμηνεύοντας αλλιώς…την κατάθλιψη

Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι  οι άνθρωποι, που ως παιδιά έκαναν περήφανους τους γονείς τους (είχαν διάφορες δυνατότητες και ταλέντα για τα οποία τους επαινούσαν και τους θαύμαζαν, ήταν άριστοι μαθητές, φρόντιζαν από πολύ μικρά τα μικρότερα αδέρφια τους κλπ) θα πρέπει να έχουν μια ισχυρή και σταθερή αυτοπεποίθηση. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο. Τα πάνε καλά, συχνά πολύ καλά, σε οτιδήποτε κάνουν, οι άλλοι τους θαυμάζουν και τους ζηλεύουν και είναι επιτυχημένοι. Όμως, συχνά πίσω από όλα αυτά παραμονεύει η κατάθλιψη, ένα αίσθημα κενού και αποξένωσης από τον ίδιο τους τον εαυτό και μια αίσθηση ότι η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Τέτοιου είδους συναισθήματα έρχονται στο προσκήνιο κάθε φορά που δεν βρίσκονται στην «κορυφή», που δεν είναι οι αναμφισβήτητοι «πρωταγωνιστές» ή που νοιώθουν ξαφνικά ότι δεν κατόρθωσαν να ανταποκριθούν ικανοποιητικά σε κάποια ιδεατή εικόνα ή σε κάποια πρότυπα. Τότε βασανίζονται από άγχος ή από βαθιά συναισθήματα ενοχής και ντροπής. Γιατί αναστατώνονται τόσο πολύ αυτοί οι ικανοί και «προικισμένοι» άνθρωποι;

Το «χάρισμα» με το οποίο ήταν «προικισμένοι» αυτοί οι άνθρωποι ως ήταν να «προστατεύουν τους γονείς τους για να προφυλαχτούν τα ίδια». Έπρεπε να ανταποκρίνονται με επιτυχία στις προσδοκίες των γονέων του και να γίνονται τα ιδεώδη παιδιά, με τίμημα την κατάπνιξη του πιο γνήσιου τμήματος του εαυτούς τους.
Αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν, όταν ήταν παιδιά, να μάθουν να κρύβουν πολύ επιδέξια τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονέων τους και να κερδίσουν την αγάπη τους. Χωρίς ποτέ να τους έχει επιτραπεί να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα και έχοντας χάσει την επαφή με τον αληθινό τους εαυτό, εκδραματίζουν τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους με επεισόδια κατάθλιψης ή καταναγκαστικής συμπεριφοράς ή ακόμα και με ιδέες μεγαλείου. Στη συνέχεια με τη σειρά τους μεταφέρουν αυτή την κληρονομιά της καταπίεσης στα δικά τους παιδιά.
Έχουν μια πολύ μεγάλη ικανότητα να κατανοούν συναισθηματικά αυτά που συμβαίνουν στους γύρω τους. Ως παιδιά είχαν μια εκπληκτική ικανότητα να αντιλαμβάνονται και να ανταποκρίνονται διαισθητικά – ασυνείδητα – στις ανάγκες των γονέων τους εις βάρος της δικής τους συναισθηματικής ανάπτυξης και να υποδύονται το ρόλο που ασυνείδητα τους είχαν αναθέσει. Αυτός ο ρόλος εξασφάλιζε στο παιδί την αγάπη των γονέων. Το παιδί ένοιωθε ότι το είχαν ανάγκη και η ανάγκη αυτή διασφάλιζε την ύπαρξή του.
Τα παιδιά αυτά αναπτύσσουν και τελειοποιούν σταδιακά μια ειδικού τύπου ευαισθησία στα ασυνείδητα σήματα με τα οποία εκδηλώνονται οι ανάγκες των ανθρώπων γύρω τους. Πολύ σύντομα παραιτούνται από την έκφραση των δικών του αναγκών.
Μια από τις συνέπειες είναι η ανικανότητα του ατόμου να βιώσει συνειδητά κάποια συναισθήματα (ζήλια, φθόνο, θυμό, μοναξιά, ανησυχία, ανημποριά, άγχος), είτε ως παιδί είτε αργότερα ως ενήλικας. Αυτό είναι ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για ανθρώπους που είναι γεμάτοι ζωντάνια και που συχνά δεν μπορούν να νοιώσουν βαθιά συναισθήματα.
Η προσαρμογή στις ανάγκες των γονέων συχνά (αλλά όχι πάντα) οδηγεί σε μια «επίπλαστη προσωπικότητα» ή σε κάτι που ονομάζουμε ψευδή εαυτό. Το άτομο αναπτύσσεται σε τέτοιο τρόπο που αποκαλύπτει μόνο όσα οι άλλοι περιμένουν από αυτό και ταυτίζεται τόσο πολύ με αυτά που αποκαλύπτει, που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως πολύ περισσότερα κρύβονται πίσω από τον ψευδή εαυτό. Δεν μπορεί δηλαδή να αναπτύξει και να διαφοροποιήσει τον αληθινό του εαυτό γιατί δεν έχει μάθει και δεν μπορεί να ζει με αυτόν. Είναι αναμενόμενο λοιπόν ότι ένα τέτοιο άτομο θα παραπονιέται για αισθήματα κενού, ματαιότητας ή για το ότι «δεν ανήκει πουθενά», αφού μέσα του υπάρχει όντως κενό.
Συναισθηματικές συνέπειες της άρνησης των προσωπικών επιθυμιών στην προσπάθεια αυτών των παιδιών  να διευκολύνουν κάποιον που η αγάπη του είναι τόσο σημαντική για αυτά που απαιτεί τη θυσία του «αληθινού» τους εαυτού. Τα παιδιά αυτά ως ενήλικες προσφέρουν τη βοήθειά τους στους άλλους μέσα από διάφορους ρόλους, επειδή έχουν αναπτύξει αισθητήρια ανίχνευσης των αισθητήριων αναγκών των άλλων. Το πρόβλημα, ωστόσο είναι ότι, ασυνείδητα,  μπορεί να συνεχίζουν να αρνούνται τις δικές τους ανάγκες και, κατά συνέπεια, δεν μπορούν να βρουν τον αληθινό τους εαυτό. Αυτό είναι που τους κάνει ευάλωτους σε ασθένειες όπως η κατάθλιψη.
Σε αυτό που περιγράφουμε ως κατάθλιψη και οι άνθρωποι το βιώνουν ως ένα συναίσθημα κενού, ματαιότητας, φόβου ότι θα πάψουν να είναι δυνατοί και μοναξιάς, μπορούμε συνήθως να δούμε την κατάθλιψη ως μια άρνηση των συναισθηματικών αντιδράσεων και του αληθινού εαυτού στην παιδική ηλικία, η οποία στην ενήλικη ζωή εκδηλώνεται ως μια ολοκληρωτική αποξένωση από τον ίδιο τον εαυτό.
Αυτό που πραγματικά είναι το αντίθετο της κατάθλιψης δεν είναι ούτε η ευθυμία, ούτε η απουσία του πόνου, αλλά η ζωτικότητα – η ελευθερία να νοιώθει κανείς αυθόρμητα συναισθήματα, η επαφή με τα αληθινά τους αισθήματα. Κάτι που δεν συμβαίνει στην περίπτωση των αντικαταθλιπτικών, όπου για άλλη μια φορά, όπως και στην παιδική ηλικία, το άτομο δεν τολμά να έρθει σε επαφή με τα αληθινά του συναισθήματα. Προτιμά να τα αναστέλλει, να τα κοιμίσει, να τα παγώσει, γιατί δεν μπορεί να τα διαχειριστεί.
Η συνειδητή βίωση των αληθινών μας συναισθημάτων είναι απελευθερωτική, όχι μόνο γιατί αποφορτίζονται οι εντάσεις που για πολύ καιρό κρατούσαμε στο σώμα μας, αλλά, πάνω απ’ όλα γιατί μας ανοίγει τα μάτια όσον αφορά την πραγματικότητα (του παρελθόντος αλλά και του παρόντος) και μας απελευθερώνει από τα ψέματα και τις αυταπάτες. Η αυτόματη, φυσική επαφή με τα συναισθήματά μας και τις ανάγκες μας μας δίνει δύναμη και αυτοεκτίμηση.

Πηγή: http://psychografimata.com/2260/erminevontas-allios%E2%80%A6tin-katathlipsi/
Από την Τριανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στην Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

"Είμαι εγώ", η πιο προσωπική διακήρυξη

Σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος ακριβώς σαν εμένα.

Είμαι εγώ.

Υπάρχουν άνθρωποι που μου μοιάζουν σε μερικά σημεία, αλλά κανένας δεν είναι όμοιος με εμένα. Επομένως, ότι προέρχεται από εμένα είναι απόλυτα δικό μου, γιατί εγώ μόνος μου το διάλεξα.

Μου ανήκει ότι έχω: το σώμα μου και όλα όσα κάνει, το μυαλό μου με τις ιδέες του και τις σκέψεις του, τα μάτια μου και οι εικόνες όσων βλέπουν, τα συναισθήματα μου, όποια και αν είναι αυτά: θυμός, χαρά, αποκαρδίωση, αγάπη, απογοήτευση, ενθουσιασμός, το στόμα μου και τα λόγια που ξεστομίζω: ευγενικά, γλυκά ή σκληρά, σωστά η λαθεμένα. Η φωνή μου σιγανή ή δυνατή και όλες μου οι πράξεις, άσχετα αν κατευθύνονται προς εμένα ή προς τους άλλους.

Δικές μου είναι όλες οι φαντασιώσεις, τα όνειρα μου, οι ελπίδες μου, οι φόβοι μου.

Δικοί μου οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες μου και όλες οι αποτυχίες μου και τα λάθη μου.

Γιατί σε μένα ανήκει ο εαυτός μου, μπορώ να γνωριστώ στενά μαζί του. έτσι μπορώ να τον αγαπάω και να είμαι φίλος μαζί του, με όλες του τις πλευρές. Μπορώ λοιπόν να βάλω όλον τον εαυτό μου να δουλέψει για το συμφέρον μου. Μερικές πλευρές του εαυτού μου με βάζουν σε απορία το ξέρω, και άλλες μου είναι τελείως άγνωστες. ¨όσο όμως διατηρώ φιλικές σχέσεις μαζί του και τον αγαπώ, μπορώ με θάρρος και ελπίδα να αναζητώ λύσεις για τα αινίγματα και τρόπους για να ανακαλύψω πιο πολλά πράγματα για εμένα.

Όπως και αν μοιάζω και αν φαίνομαι, ότι λέω και κάνω, ότι σκέφτομαι κι αισθάνομαι σε οποιαδήποτε στιγμή, όλα αυτά είμαι εγώ. Κι αυτό είναι κάτι αυθεντικό και δείχνει που βρισκόμουν αυτή τη στιγμή.

Όταν αργότερα εξετάσω πώς έμοιαζα και πώς φαινόμουν, τι έκανα κα τι είπα, τι σκέφτηκα και πως αισθάνθηκα, κάποια σημεία μπορεί και να είναι ακατάλληλα. Μπορώ να τα πετάξω τα ακατάλληλα και να κρατήσω όσα αποδείχτηκαν κατάλληλα και να εφεύρω κάτι καινούργιο για να αντικαταστήσω ότι πέταξα.

Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, σκέπτομαι, λέγω και πράττω. Έχω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να επιζήσω, να είμαι κοντά με τους άλλους, να είμαι παραγωγικός, να καταλαβαίνω και να βάζω σε τάξη μες στο νου μου το πλήθος των ανθρώπων και των πραγμάτων έξω από εμένα.

Είμαι κύριος του εαυτού μου και, επομένως μπορώ να τον οργανώσω.

Είμαι εγώ και είμαι πολύ εντάξει.

Κείμενο: Virginia Satir

Πηγή:  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Εκδήλωση Επαγγελματικού Προσανατολισμού στη Χίο

Ενσυναίσθηση, ένα τρυφερό animation!

Το αγόρι με το σπασμένο πόδι νιώθει,
ίσως και να ταυτίζεται απόλυτα με το τραυματισμένο ζώο που οι υπόλοιποι
αντιμετωπίζουν ως ανύπαρκτο, με οίκτο, με αδιαφορία. Το αγόρι όμως
νιώθει, καταλαβαίνει....

Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr/kosmos/smart-video/ensynaisthisi-ena-tryfero-animation

Ο μικρός μου αδελφός από το φεγγάρι...

Ένα εξαιρετικό βίντεο για τον αυτισμό

Ο Πολύτιμος Χρόνος των Ώριμων

“Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που, παρά την χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο. – Συζητούν μετά κόπου για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται. Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση:

• Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
• Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους.
• Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
• Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
• Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στην ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων.

Ανθρώπους τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής δίδαξαν το πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνον η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν.

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ.”

Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945)

Εκδήλωση για την Ασφάλεια στο Διαδίκτυο‏ στη Χίο

Τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Καρδαμύλων διοργανώνουν την Κυριακή 29 Μαρτίου 2015 και ώρα 18.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Σχολικού Κέντρου Καρδαμύλων, εκδήλωση με θέμα «Ασφαλές Διαδίκτυο» με ομιλητές τους:

• κ. Καλλιόπη Σωτηράκη, ψυχολόγος — «Εθισμός στο διαδίκτυο»
• κ. Παπαδόπουλος Ηλίας, καθηγητής Πληροφορικής — «Ηλεκτρονικός Εκφοβισμός»
• κ. Καραμανής Στέλιος, καθηγητής Πληροφορικής — «Ψηφιακό αποτύπωμα».

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί με την υποστήριξη του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πληροφορικής Χίου.

MentorMe από το Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η υπηρεσία εύρεσης μέντορα (MentorMe) υλοποιείται και συντονίζεται από το Ε-Learning του Κέντρου Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης και Επιμόρφωσης (ΚΕΚ) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ).

Μέσα από τη πλατφόρμα μπορεί κανείς να βρει το μέντορα που του ταιριάζει από μια μεγάλη γκάμα διαφορετικών επαγγελματικών κατηγοριών.

Οι μέντορες είναι άτομα με εξειδικευμένες γνώσεις σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο με σπουδές ανώτερου επιπέδου και πολυετή σχετική εργασιακή εμπειρία. Στόχος είναι να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και τις δυσκολίες που συνάντησαν κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής τους πορείας, καθώς και να υποστηρίξουν και να ενθαρρύνουν τους ενδιαφερόμενους ώστε να αξιοποιήσουν με το καλύτερο δυνατό τρόπο τα εφόδια που διαθέτουν, να αναπτύξουν περαιτέρω τις δεξιότητες τους και να κάνουν τις καλύτερες δυνατές επιλογές και κινήσεις σε επίπεδο τόσο επαγγελματικό όσο και σπουδών. 

Σκοπός της υπηρεσίας είναι η διάχυση της γνώσης και την πολυετούς εμπειρίας που έχουν αποκτήσει στο χώρο που δραστηριοποιούνται και εργάζονται. Οι υπηρεσίες Mentoring πραγματοποιούνται μέσα από διαδικτυακές (one – to – one) συνεδρίες (sessions) όπου ο ενδιαφερόμενος επιλέγει μέσα από μία γκάμα επαγγελματιών τον μέντορα με τον οποίο επιθυμεί να συνεργαστεί. 

Περισσότερες πληροφορίες για το MentorMe  είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα της πλατφόρμας http://elearn.elke.uoa.gr/mentorme/

Χόρχε Μπουκάι: Τα 4 στηρίγματα μιας υγιούς οικογένειας

Η οικογένεια ως βατήρας

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή.

Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή ιστορία: θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν τον εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.
Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της θείας Μαργαρίτας;»… τότε έχουμε πρόβλημα.
Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο…

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ’ αυτό το στήριγμα —αποκλειστικά σ’ αυτό το στήριγμα—, στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Συνάντησης» Εκδόσεις OPERA

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com/2015/02/jorge-bucay-ta-4-stirigmata-mias-ygious-oikogeneias/#ixzz3UlAavkAt

Πες μου τι δουλειά κάνουν οι γονείς σου να σου πω τι επάγγελμα θα ακολουθήσεις!

Στη λογική του «κατά μάνα, κατά κύρη» η ΕΛΣΤΑΤ κατέληξε μετά από έρευνα σε κάποια σημαντικά συμπεράσματα όσον αφορά τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών ανάλογα με την εργασία που κάνουν οι γονείς τους.

I. Όταν ο πατέρας ήταν διευθυντικό στέλεχος, το παιδί (μέλος του νοικοκυριού), ήταν το 2011:

• Υπάλληλος γραφείου (18,5%)
• Διευθυντικό στέλεχος (16,4%)
• Ελεύθερος παγγελματίας (16,4%)
• Απασχολούμενος στην παροχή υπηρεσιών και πωλητής (15,8%)
• Τεχνολόγος και ασκών συναφές επάγγελμα (9,3%)
• Μη εργαζόμενος  (8,6%)
• Ειδικευμένος τεχνίτης και ασκών συναφές επάγγελμα (7,7%)
• Ανειδίκευτος εργάτης, χειρώνακτας και μικροεπαγγελματίας (3,9%)
• Χειριστής μηχανημάτων εξοπλισμού και συναρμολογητής (1,8%)
• Ειδικευμένος γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος και αλιέας (1,2%)
• Υπηρετών στις ένοπλες δυνάμεις (0,3%)

Τα ποσοστά για το 2005 ήταν 15,0%, 18,0%, 19,4%, 11,6%, 9,3%, 7,9%, 8,8%, 3,4%, 4,4%, 2,1%, και 0,2% αντίστοιχα.

II. Όταν ο πατέρας ήταν επαγγελματίας, το παιδί (μέλος του νοικοκυριού), ήταν το 2011:

• Ελεύθερος Επαγγελματίας (42,3%)
• Μη εργαζόμενος (16,4%)
• Υπάλληλος γραφείου (10,6%)
• Απασχολούμενος στην παροχή υπηρεσιών και πωλητής (8,3%)
• Διευθυντικό στέλεχος (7,3%)
• Τεχνολόγος και ασκών συναφές επάγγελμα (7,3%)
• Ανειδίκευτος εργάτης, χειρώνακτας και μικροεπαγγελματίας (2,2%)
• Ειδικευμένος τεχνίτης και ασκών συναφές επάγγελμα (2,2%)
• Υπηρετών στις ένοπλες δυνάμεις (1,4%)
• Ειδικευμένος γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος και αλιέας (1,2%)
• Χειριστής μηχανημάτων εξοπλισμού και συναρμολογητής (0,9%)

Τα ποσοστά για το 2005 ήταν 40,6%, 9,5%, 11,7%, 8,4%, 7,0%, 10,3%, 2,8%, 6,9%, 0,7%, 1,4% και 0,8% αντίστοιχα.

III. Όταν ο πατέρας ήταν ειδικευμένος γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος ή αλιέας, το παιδί (μέλος του νοικοκυριού), ήταν το 2011:

• Ειδικευμένος γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος και αλιέας (18,4%)
• Ειδικευμένος τεχνίτης και ασκών συναφές επάγγελμα (15,0%)
• Απασχολούμενος στην παροχή υπηρεσιών και πωλητής (11,9%)
• Μη εργαζόμενος (11,4%)
• Ανειδίκευτος εργάτης, χειρώνακτας και μικροεπαγγελματίας (9,5%)
• Ελεύθερος Επαγγελματίας (8,6%)
• Υπάλληλος γραφείου (8,0%)
• Χειριστής μηχανημάτων εξοπλισμού και συναρμολογητής (6,1%)
• Διευθυντικό στέλεχος (5,7%)
• Τεχνολόγος και ασκών συναφές επάγγελμα (4,7%)
• Υπηρετών στις ένοπλες δυνάμεις (0,6%)

Τα ποσοστά για το 2005 ήταν 23,6%, 16,1%, 10,4%, 12,8%, 7,0%, 5,6%, 7,1%, 6,4%, 6,1%, 4,4%, και 0,5% αντίστοιχα

ΙV. Όταν η μητέρα ήταν διευθυντικό στέλεχος, το παιδί (μέλος του νοικοκυριού), ήταν το 2011:

• Απασχολούμενος στην παροχή υπηρεσιών και πωλητής (21,5%)
• Διευθυντικό στέλεχος (17,6%)
• Υπάλληλος γραφείου (16,9%)
• Ελεύθερος Επαγγελματίας (16,6%)
• Τεχνολόγος και ασκών συναφές επάγγελμα (8,2%)
• Μη εργαζόμενος (6,1%)
• Χειριστής μηχανημάτων εξοπλισμού και συναρμολογητής (5,2%)
• Ειδικευμένος τεχνίτης και ασκών συναφές επάγγελμα (5,1%)
• Ειδικευμένος γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος και αλιέας (1,9%)
• Ανειδίκευτος εργάτης, χειρώνακτας και μικροεπαγγελματίας (1,1%)

Τα ποσοστά για το 2005 ήταν 8,8%, 25,2%, 12,6%, 16,6%, 6,7%, 8,9%, 2,6%, 12,6%, 2,5% και 3,6% αντίστοιχα .

V. Όταν η μητέρα ήταν επαγγελματίας, το παιδί (μέλος του νοικοκυριού), ήταν το 2011:

• Ελεύθερος Επαγγελματίας (46,4%)
• Μη εργαζόμενος (19,1%)
• Απασχολούμενος στην παροχή υπηρεσιών και πωλητής (7,7%)
• Διευθυντικό στέλεχος (6,5%)
• Ανειδίκευτος εργάτης, χειρώνακτας και μικροεπαγγελματίας (6,3%)
• Υπάλληλος γραφείου (5,6%)
• Τεχνολόγος και ασκών συναφές επάγγελμα (5,0%)
• Ειδικευμένος τεχνίτης και ασκών συναφές επάγγελμα (1,6%)
• Χειριστής μηχανημάτων εξοπλισμού και συναρμολογητής (0,3%)
• Ειδικευμένος γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος και αλιέας (0,0%)

Τα ποσοστά για το 2005 ήταν 42,5%, 11,6%, 5,0%, 3,9%, 2,4%, 10,8%, 14,2%, 7,6%, 1,4%, και 0,6% αντίστοιχα

VΙ. Όταν η μητέρα ήταν ειδικευμένη γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος ή αλιέας, το παιδί (μέλος του νοικοκυριού) ήταν το 2011:

• Ειδικευμένος γεωργός, κτηνοτρόφος, δασοκόμος και αλιέας (20,4%)
• Ειδικευμένος τεχνίτης και ασκών συναφές επάγγελμα (15,1%)
• Απασχολούμενος στην παροχή υπηρεσιών και πωλητής (11,9%)
• Μη εργαζόμενος (10,8%)
• Ανειδίκευτος εργάτης, χειρώνακτας και μικροεπαγγελματίας (8,9%)
• Υπάλληλος γραφείου (8,6%)
• Ελεύθερος Επαγγελματίας (7,6%)
• Χειριστής μηχανημάτων εξοπλισμού και συναρμολογητής (6,1%)
• Διευθυντικό στέλεχος (5,9%)
• Τεχνολόγος και ασκών συναφές επάγγελμα (4,6%)

Τα ποσοστά για το 2005 ήταν 27,4%, 15,4%, 9,7%, 11,5%, 7,4%, 6,7%, 5,3%, 6,6%, 6,2% και 3,2% αντίστοιχα.

Πηγή: http://antikleidi.com/2015/03/05/profession-parents-kids/

"Τι βλέπεις στα μάτια του όταν τον κοιτάζεις;" Μετά από 56 χρόνια γάμου απαντά...

Ο Bob και η Kim είναι ένα αγαπημένο ζευγάρι που είναι παντρεμένοι εδώ και 56 χρόνια. Στο σύντομο βίντεο που έγινε στα πλαίσια καμπάνιας της Hallmark για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μιλούν ο ένας για τον άλλον και στη συνέχεια κάθονται και βλέπουν τις mini συντεύξεις μαζί.

Μεταξύ άλλων απαντούν στις ερωτήσεις:

- Πώς θα περιέγραφες τα συναισθήματά σου για τον αγαπημένο σου, χωρίς να χρησιμοποιήσεις τη λέξη αγάπη;

και

- Τι βλέπεις στα μάτια του όταν τον κοιτάζεις;
Πηγή: http://mikroimegaloi.gr/blog/ti-vlepeis-sta-matia-tou-otan-ton-koitazeis

Πώς να είναι Αισιόδοξος ένας Άνεργος

Η εργασία αποτελεί την κυριότερη απασχόληση στην καθημερινή ζωή του μέσου ενήλικα.  Μας προσφέρει χρήματα, ρουτίνα, επαφή με κόσμο και μια αίσθηση ότι είμαστε χρήσιμοι. Οι άνθρωποι βιώνουν πολλά διαφορετικά συναισθήματα όταν μένουν χωρίς δουλειά, ανάλογα με τον  τρόπο που έχασαν τη δουλειά τους, το χρόνο της ανεργίας, τις μελλοντικές εργασιακές πιθανότητες, την οικονομική τους κατάσταση κ.ά. Θυμός, ανησυχία, λύπη, άγχος, πίεση, φόβος, απογοήτευση, απάθεια είναι μερικά από τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον άνεργο και ενισχύονται όσο μεγαλύτερο γίνεται το χρονικό διάστημα της ανεργίας του. Είναι τόσο έντονη η εσωτερική αναστάτωση που μπορεί να προκαλέσει η μακροχρόνια ανεργία ώστε οι ίδιοι οι άνεργοι συχνά αναφέρουν ότι αισθάνονται σαν να  «χάνουν» τον εαυτό τους και τα ταλέντα τους.  Η αυτοεκτίμησή τους κλονίζεται και αναρωτιούνται αν φταίνε οι ίδιοι, κάνοντας σκέψεις όπως «δεν είμαι αρκετά καλός», «κανείς δεν θα με προσλάβει» κ.ά. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί το οικονομικό αδιέξοδο το οποίο αποτρέπει την αυτονομία των ανέργων και μπορεί να προκαλέσει φθορά στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.  

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Πώς μπορεί ο άνεργος να διαχειριστεί το διάστημα της ανεργίας ώστε να διατηρήσει τις ελπίδες και τον προσωπικό του έλεγχο για όσο χρόνο δεν έχει δουλειά; Βασική προϋπόθεση είναι να οπλιστεί με υπομονή και επιμονή. Eίναι σημαντικό να έχει ένα σταθερό πρόγραμμα στην καθημερινότητά του (π.χ. τακτικές ώρες ύπνου, καθημερινή αναζήτηση αγγελιών στο διαδίκτυο, άλλες δραστηριότητες), καθώς η ρουτίνα βοηθάει στην καταπολέμηση των συναισθημάτων θλίψης που μπορεί να βιώνει και την αποτελεσματικότερη οργάνωση του χρόνου του. Καλό είναι να μην αφιερώνει όλη την ημέρα στην αναζήτηση της εργασίας, διότι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να τον αποδυναμώσει.  Ο καθορισμός μικρών και εφικτών στόχων μέσα από ένα δομημένο πλάνο κινήσεων που θα προγραμματίσει να κάνει είναι δυνατόν να ενισχύσει την αισιοδοξία και τη θετική του στάση.  

Επίσης, οι ασχολίες του ελεύθερου χρόνου, η σωματική άσκηση, ο εθελοντισμός και οι «εργασίες επιβίωσης» ανακουφίζουν το αίσθημα μελαγχολίας και κρατούν τους ανθρώπους ενεργούς, δίνοντάς τους ταυτόχρονα σημαντικές ευκαιρίες διασυνδέσεων. Η περίοδος της ανεργίας μπορεί να εξελιχθεί σε σημαντική ευκαιρία για περαιτέρω εκπαίδευση και επιμόρφωση του ατόμου, προσφέροντάς του επιπλέον εφόδια και τη δυνατότητα για ενεργοποίηση και δικτύωση. Μπορεί κανείς να βρει ασχολίες που παρέχονται δωρεάν ή με ελάχιστο κόστος (π.χ. ΚΔΒΜ, πολιτιστικοί σύλλογοι κ.ά.) και να ξεκινήσει δραστηριότητες για όσα πάντα ήθελε να κάνει αλλά ποτέ δεν είχε το χρόνο. Τέλος, το διάστημα της ανεργίας μπορεί να βοηθήσει τον άνεργο να ανακαλύψει σημαντικές πτυχές του εαυτού του και να επανεκτιμήσει τις δεξιότητες και τα ενδιαφέροντά του. Η Επαγγελματική Συμβουλευτική έχει αποδειχθεί σημαντικός αρωγός για τον προσδιορισμό ξεκάθαρων στόχων του ανέργου και τη συναισθηματική του αποφόρτιση. Ο άνεργος παραμένει ένα άτομο με ταλέντα και θα μπορεί να σκέφτεται αισιόδοξα όσο δεν αφήνει την εργασία να του υποδηλώνει τι αξίζει.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Edujob http://edujob.gr/psychologia/pws-na-einai-aisiodoksos-enas-anergos

Γιατί δεν εξελίσσεται η καριέρα μου;

Η διαχείριση της σταδιοδρομίας μας είναι μία σύνθετη διαδικασία, κατά την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι με ποικίλα προβλήματα. Πολλές φορές, εκτός από τις εξωτερικές δυσκολίες, ερχόμαστε αντιμέτωποι και με εσωτερικά εμπόδια που καθιστούν ανέφικτη την υλοποίηση των επαγγελματικών μας στόχων. Τότε κατακλυζόμαστε από απαισιοδοξία και αρνητικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να κάνουμε το επόμενο επαγγελματικό μας βήμα.

Τέτοιου είδους εμπόδια μπορεί να είναι:

Συναισθηματικά ερεθίσματα: βιώνουμε εμπειρίες που είναι παρόμοιες με κάποια γεγονότα που βιώσαμε στο παρελθόν. Οι προηγούμενες εμπειρίες και ο τρόπος με τον οποίο τις ερμηνεύσαμε επηρεάζουν την αξία για τον εαυτό μας και τελικά την επαγγελματική μας συμπεριφορά. Για παράδειγμα, η εμπειρία μιας αποτυχίας στο σχολείο ενδέχεται να επηρεάσει την αυτοεκτίμησή μας και να ανακινήσει τα ίδια αρνητικά συναισθήματα όταν αποτύχουμε σε μια συνέντευξη πρόσληψης!   

Ενδοβαλλόμενες αξίες: είναι οι ασυνείδητες συνήθως αξίες μας, οι οποίες βασίζονται σε μηνύματα που έχουμε λάβει σε νεότερη ηλικία από τους γονείς μας ή τους σημαντικούς άλλους. Αυτές οι αξίες μας προκαλούν σύγχυση και μπορούν να μας οδηγήσουν σε λανθασμένες αποφάσεις. Πρόκειται για εσωτερικευμένες αντιλήψεις όπως «πρέπει να βρεις μια σίγουρη δουλειά», «πρέπει να παντρευτείς και να γίνεις καλή μητέρα», «πρέπει να βγάλεις πολλά χρήματα», «δεν πρέπει να ρισκάρεις» κ.ά. που έχουν ως αποτέλεσμα να μην είμαστε πλέον σε θέση να διακρίνουμε τα «πρέπει» από τα προσωπικά μας «θέλω».

Αυτοπεριοριστικές πεποιθήσεις: εδώ μιλάμε για συνειδητές  πεποιθήσεις που περιορίζουν τη ρεαλιστική αντίληψη της κατάστασής μας και μπλοκάρουν την επαγγελματική μας εξέλιξη. Για παράδειγμα, «Όλοι είναι καλύτεροι από εμένα», «Θα αποτύχω», «Είναι πολύ αργά», «Δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός» κ.ά. Η πίστη σε αυτές τις αντιλήψεις μπορεί να περιορίσει τον ορθολογικό τρόπο σκέψης μας και, συνεπώς, να μην αξιοποιήσουμε κατάλληλα τις ευκαιρίες που προκύπτουν στην πορεία της σταδιοδρομίας μας. 

Για την αντιμετώπιση αυτών των εμποδίων που δυσκολεύουν μεγάλο αριθμό ενηλίκων είναι χρήσιμη η αναζήτηση συμβουλευτικής υποστήριξης. Η επαγγελματική συμβουλευτική έχει στόχο να διευκολύνει το άτομο ώστε να αναγνωρίσει αυτά τα εσωτερικά εμπόδια και το ρόλο τους στην παρεμπόδιση της επαγγελματικής του εξέλιξης. Μια τέτοια συνειδητοποίηση μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας ρεαλιστικής στάσης και τη δημιουργία παραγωγικών αντιλήψεων για το μέλλον. 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Edujob http://edujob.gr/psyhologia/giati-den-ekselisetai-h-kariera-mou

Συναισθηματική αποκάλυψη: Η οδός για μία ψυχικά υγιή σχέση

Αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο και σε πολλές διαφορετικές γλώσσες και πολιτισμούς, υπάρχουν πολλά ζευγάρια που συζητούν κάπως έτσι:  

Γυναίκα: «Γιατί δεν μπορείς να μου τηλεφωνήσεις όταν πρόκειται να αργήσεις;» 

Άνδρας: «Κάτι προέκυψε στην δουλειά. Δεν είναι δα και τόσο τρομερό!» 

Γυναίκα: «Σε περίμενα! Όλοι σε περιμέναμε. Μαγείρεψα και δείπνο!» 

Άνδρας: «Αφού σου έχω πει, ας τρώτε χωρίς εμένα αν δεν είμαι εκεί. Γιατί κάνεις τόση φασαρία από το τίποτα;» 

Γυναίκα: «Δεν είναι τίποτα! Μου υποσχέθηκες ότι θα με πάρεις τηλέφωνο! Αυτό δείχνει ασέβεια. Ετοιμάζω το δείπνο και δεν το εκτιμάς ή δε σε νοιάζει. Απλά σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου». 

Ο Άντρας (με αηδία): «Γιατί δεν μπορείς να χαλαρώσεις λίγο;»

Μήπως αυτό σας ακούγεται οικείο; Είσαι εσύ που ετοιμάζει το δείπνο σε αυτό το σενάριο και κρυφά αναρωτιέσαι μήπως είσαι όντως «υπερβολική», όπως ο σύζυγός σου κάνει να φαίνεσαι και να ακούγεσαι;  Μήπως ντρέπεσαι κρυφά γιατί δεν είσαι σε θέση να «χαλαρώσεις»; Λοιπόν, είναι απολύτως φυσιολογικό και υπάρχουν αρκετοί συναρπαστικοί ψυχολογικοί όροι για τους οποίους δικαιολογημένα αντιδράτε με τον τρόπο που το κάνετε.

Ανατρέχοντας στην θεωρία προσκόλλησης

Μεταξύ 1960 και 1970, ο John Bowlby, Άγγλος ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, ανέπτυξε τη Θεωρία της Προσκόλλησης ή Δεσμού (Attachment theory) η οποία εξηγεί τη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων καθώς και τις όποιες ανασφάλειες μπορεί να υπάρχουν σε αυτές. Με απλά λόγια, η θεωρία αυτή πρεσβεύει ότι η σχέση που είχαμε ως βρέφη με τους γονείς μας ή με τους ανθρώπους που μας φρόντιζαν, παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς θα σχετιζόμαστε σε όλες τις σχέσεις μας στο μέλλον και κατά συνέπεια τι βαθμό οικειότητας θα θέλουμε να καλλιεργήσουμε μέσα σε αυτές.

Μάλιστα, προς το τέλος της δεκαετίας του 80, η θεωρία της προσκόλλησης, επεκτάθηκε και στις ενήλικες σχέσεις, διατυπώνοντας ότι υπάρχουν τέσσερις  βασικοί  τύποι προσκόλλησης, τέσσερις δηλαδή βασικοί τρόποι με τους οποίους σχετιζόμαστε με τους άλλους ως ενήλικες.

Αναλυτικότερα, οι τέσσερις  παρακάτω τύποι  προσκόλλησης/δεσμού:

 1ος τύπος: Αγχώδης / Εμμονικός Tύπος

«Θέλω να έχω απόλυτη συναισθηματική οικειότητα με τους άλλους αλλά συχνά βρίσκω ότι οι άλλοι είναι απρόθυμοι να έρθουν όσο κοντά όσο θα ήθελα. Δεν νιώθω άνετα όταν δεν έχω στενές σχέσεις αλλά μερικές φορές ανησυχώ ότι οι άλλοι δε με εκτιμούν τόσο όσο τους εκτιμώ εγώ».

2ος τύπος : Απορριπτικός- αποφευκτικός δεσμός:

«Νιώθω άνετα χωρίς στενές συναισθηματικές σχέσεις. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να αισθάνομαι ανεξάρτητος και  αυτάρκης και προτιμώ να μη βασίζομαι στους άλλους ή να αφήνω τους άλλους να βασίζονται σε  μένα».

3ος τύπος : Φοβικός-αποφευκτικός δεσμός:

«Νιώθω άβολα να έχω στενές σχέσεις με άλλους. Θέλω  συναισθηματικά στενές σχέσεις αλλά το βρίσκω δύσκολο να εμπιστεύομαι ή να βασίζομαι πάνω τους. Κάποιες φορές ανησυχώ ότι θα πληγωθώ εάν αφήσω τον εαυτό μου να έρθει πολύ κοντά με κάποιον».

4ος τύπος:  Ασφαλής δεσμός:

«Είναι σχετικά εύκολο για μένα να έχω στενές συναισθηματικές σχέσεις . Νιώθω άνετα να βασίζομαι στους άλλους και να βασίζονται σε μένα. Δεν ανησυχώ ότι θα μείνω μόνος/η ή ότι οι άλλοι δε με αποδέχονται».

Εάν διαλέξατε τον τέταρτο τύπο, τότε ανήκετε στο 50% των ενηλίκων που νιώθουν τη σιγουριά ότι μπορούν να αγαπηθούν και αισθάνονται άνεση με τις στενές συναισθηματικές σχέσεις χωρίς να αποφεύγουν την οικειότητα  ή να την αναζητούν σε υπερβολικό βαθμό. Υπολογίζεται ότι το υπόλοιπο 50%, ανήκει σε έναν από τους υπόλοιπους  τρείς ανασφαλείς  τύπους προσκόλλησης, είτε δηλαδή αποφεύγουν την οικειότητα, είτε γίνονται εξαρτητικοί και φοβικοί όταν η σχέση είναι στενή είτε δεν εμπιστεύονται ποτέ απόλυτα τους συντρόφους τους.

Ο αγχώδης/τύπος εμμονής είναι και ο πιο εξαρτητικός της παρέας. Υπολογίζεται ότι το ένα δέκατο των ανθρώπων διαμορφώνουν αυτό τον τύπο προσκόλλησης. Επιθυμία τους είναι να έχουν πολύ στενές σχέσεις αλλά αισθάνονται ότι κανείς δεν είναι ποτέ τόσο κοντά τους όσο θα ήθελαν να είναι. Χωρίς οικείες σχέσεις, αισθάνονται μοναξιά και δυσφορία.

Αναζητούν την απόλυτη δέσμευση και συνεχή στοργή. Συχνά τείνουν να εξιδανικεύουν τους συντρόφους , να έχουν έντονο φόβο εγκατάλειψης  κι όταν τελειώνει μια σχέση, βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτούν το γεγονός. Όσον αφορά τη σεξουαλική ζωή αρέσκονται στην ανοιχτή έκφραση στοργής, τις αγκαλιές και τα χάδια σε αντίθεση με τον Αποφευκτικό τύπο  που προτιμά λιγότερες συναισθηματικές εκδηλώσεις όπως θα δούμε παρακάτω.

Περίπου το ένα πέμπτο των ανθρώπων σχετίζονται με τους άλλους αποφευκτικά/ απορριπτικά. Οι άνθρωποι αυτοί τείνουν να χρειάζονται  να είναι αυτάρκεις και αποφεύγουν να βασίζονται σε άλλους ή να αφήνουν να βασίζονται πάνω τους.

Πολλές φορές υποθέτουν ότι οι άλλοι θα είναι εχθρικοί ή απορριπτικοί και επειδή ακριβώς περιμένουν αυτή την αντιμετώπιση, ανταποδίδουν προκαταβολικά επιδεικνύοντας αποστασιοποίηση ή καυστικότητα και ισχυρογνωμοσύνη. Όσον αφορά τη σεξουαλική ζωή, η αποφευκτική γυναίκα τείνει να μην έχει πολλούς συντρόφους ενώ ο άνδρας είναι πιο ενεργός. Πάντως και τα δύο φύλα τείνουν να μην ευνοούν τη ρομαντική πλευρά του σεξ προτιμώντας πρακτικές που περιλαμβάνουν λιγότερη συναισθηματική επαφή.

Ο Φοβικός-Αποφευκτικός τύπος παρατηρείται στο  ένα πέμπτο των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για τις κοντινές σχέσεις. Από τη μία θέλουν συναισθηματικά στενές σχέσεις, από την άλλη, δεν μπορούν να εμπιστευτούν εύκολα ή να βασιστούν στους άλλους. Ο τρόπος συσχετισμού με τους άλλους είναι κάπως απρόβλεπτος και συχνά έχουν αρνητικές εντυπώσεις όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για τους συντρόφους τους.

Ο Ασφαλής τύπος προσκόλλησης συναντάται στο 50% των ανθρώπων. Τα άτομα με ασφαλή τύπο, μπορούν εύκολα να πλησιάσουν τους άλλους σε μια σχέση και να χαρούν την οικειότητα. Δεν έχουν δυσκολία στο να βασίζονται στους άλλους και επιτρέπουν να βασίζονται πάνω τους.

Ταυτόχρονα,  δεν ανησυχούν για το αν θα γίνουν αποδεκτοί ή για το αν θα μείνουν μόνοι.  Τα ζευγάρια στα οποία και οι δύο σύντροφοι έχουν ασφαλή τύπο προσκόλλησης, έχουν και τις λιγότερο αρνητικές σχέσεις-λιγότερη κριτική, λιγότερες διαμάχες και περισσότερη αποδοχή, κατανόηση και φιλικότητα.

Με βάση τη θεωρία της προσκόλλησης, παρατηρούμε ότι αυτό που κοινά ονομάζουμε «φόβος της οικειότητας» προέρχεται ουσιαστικά από δύο άλλους φόβους οι οποίοι ίσως έχουν δημιουργηθεί από τις πρώτες κιόλας σχέσεις με τους γονείς μας και πιθανώς ενισχυθεί από μετέπειτα εμπειρίες: τον φόβο της απόρριψης / εγκατάλειψης και τον φόβο ότι θα γίνουμε αντικείμενο ελέγχου και εισβολής από τον άλλο με  αποτέλεσμα να χάσουμε τον εαυτό μας. Όταν οι φόβοι αυτοί ενισχυθούν, μπορεί να αποκτήσουν τεράστιες διαστάσεις , με αποτέλεσμα το άτομο, να αποφεύγει τη σύναψη στενών σχέσεων.

Για να αντιμετωπίσετε τον φόβο της οικειότητας

Α) Αναγνωρίστε ποιοί παράγοντες  σας αποτρέπουν από τα να αισθάνεστε άνετα με την οικειότητα και επίσης καθορίστε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλετε από μια σχέση.

Β) Κατανοήστε ότι αυτό που συντηρεί τους φόβους σας είναι ότι πιθανώς δεν ξέρετε πώς να τους χειριστείτε .Για παράδειγμα, όσον αφορά το φόβο της εγκατάλειψης/απόρριψης ,θυμηθείτε ότι όσο ζητάτε την επιβεβαίωση των άλλων για να καθορίσετε τη δική σας αξία, τόσο περισσότερο θα αισθάνεστε «χαμηλή αυτοεκτίμηση» όταν η επιβεβαίωση δε σας προσφέρεται. Αντίθετα, όταν η αυτοεκτίμηση πηγάζει από μέσα σας, δεν θα παίρνετε την απόρριψη τόσο προσωπικά ούτε θα χρειάζεστε τους άλλους για να νιώσετε ότι αξίζετε.

Γ) Εάν συχνά φοβάστε ότι οι άλλοι θα σας ελέγξουν, ή θα σας «πνίξουν», με αποτέλεσμα να χάσετε τον εαυτό σας, καταλήγοντας να κρατάτε απόσταση στις σχέσεις σας, μιλήστε στον/στην  σύντροφό σας για τα θέλω σας και θέστε τα όρια σας ξεκάθαρα. Είναι στο χέρι σας να μην επιτρέψετε να γίνει αυτό που φοβάστε και ταυτόχρονα να έχετε υγιείς, ισορροπημένες σχέσεις.

 Έτσι, εάν πάντα πιάνετε τον εαυτό σας να αναρωτιέται εάν ο/η σύζυγός σας  σας αγαπά, αν ρωτάτε επανειλημμένα αν σας σκέφτεται και έχετε την τάση να είστε ανήσυχος/η μέσα στις σχέσεις, τότε πιθανότατα αυτό να σας απασχολεί όλη την ώρα. Σαν παιδί, πιθανότατα μάθατε ότι ο γονέας δεν ήταν αξιόπιστος και αν σας αγαπούσε, δεν είχε μυηθεί στις συναισθηματικές ανάγκες σας. (Πιθανότατα και εκείνος που σας μεγάλωσε, να μεγάλωσε με τον ίδιο τρόπο από τους δικούς του γονείς.)

Εάν ο σύντροφός σας παραπονιέται ότι είστε αποστασιοποιημένος/η, και απαθής,  υπερήφανος για τον εαυτό σας που δεν  χρειάζεστε κανέναν, είναι πιθανό να είστε αποφευκτικός/ή. Πιθανότατα έχετε μάθει από τον πρωταρχικό φροντιστή, αν και σας αγαπούσε, κυρίως ήθελε να είστε αυτόνομοι, να κάνετε το δικό σας μόνοι σας και δεν ήταν τόσο συναισθηματικά ανοιχτός. (Και πάλι, το πιο πιθανό έτσι έμαθε και ο ίδιος από τους δικούς του γονείς.)

Εάν γνωρίζετε ότι ο/η σύζυγός σας, σας αγαπά και νιώθετε άνετα και εύκολα να εκφράζετε την αγάπη σας αντίστοιχα και σε εκείνον/η, είστε ασφαλής. Ο άνθρωπος που σας μεγάλωσε ήταν ανοιχτός, στοργικός, υποστηρικτικός και αξιόπιστος ότι θα είναι εκεί για σας.

Αν την ώρα που διαβάζετε ακριβώς αυτό το τελευταίο και διστάσατε καθώς σκεφτόσασταν ότι, με τον κατάλληλο σύντροφο θα ενεργήσετε πιθανώς διαφορετικά, δηλαδή με ασφάλεια όπως «Ο Ασφαλής τύπος προσκόλλησης», μάλλον θα πρέπει να επιλέξετε μία από τις άλλες κατηγορίες.

Η προσκόλληση πανικού

Έτσι, τώρα έρχεται η ιδέα της προσκόλλησης πανικού. Σύμφωνα με το βιβλίο "Hold Me Tight" της Dr. Sue Johnson, ο τύπος αυτός βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των συγκρούσεων μεταξύ των συντρόφων. Τι σημαίνει αυτό;  Στο παράδειγμα του διαλόγου,  το ζεύγος μάλωνε μεν για το δείπνο, όμως κάτω από την επιφάνεια, όπως θα μπορούσε να μαντέψει κανείς, αγωνίζονται για να ακουστούν από το σύντροφό τους και να νιώσουν ότι η σχέση είναι ισχυρή και ασφαλής. Οι σύντροφοι των οποίων επανειλημμένα απασχολούν τις σκέψεις τους με αυτό, είναι πιθανότερο να χρειάζονται αυτή τη διαβεβαίωση και τείνουν συνέχεια να αναρωτιούνται σχετικά με το αν ο σύντροφός τους αγαπά.  Εξίσου το ίδιο τείνουν να χρειάζονται διαβεβαίωση εκείνοι των οποίων οι σύντροφοι είναι αποφευκτικοί  και ως εκ τούτου, θεωρούν ότι είναι δύσκολο να εκφραστούν συναισθηματικά.

Η προσκόλληση πανικού είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που συμβαίνει όταν ένα μωρό αισθάνεται ότι η μητέρα του το κοιτάζει ανέκφραστη, γνωστό και ως ακινησία προσώπου. Όταν το μωρό δεν παίρνει καμία συναισθηματική και οπτική ανάδραση από τη μητέρα του ότι το αγαπά και είναι εναρμονισμένο με αυτό, θεωρεί ότι η σχέση δεν είναι ασφαλής και αυτό του προκαλεί πανικό. Γιατί; Επειδή αυτό είναι ένα θηλαστικό και τα θηλαστικά χρειάζονται σχέσεις για να επιβιώσουν. Για παράδειγμα, ένα μωρό ενός έτους  δεν θα πάει πολύ μακριά χωρίς την μητέρα του, αυτός είναι ο λόγος που έχει εξελικτικά κίνητρα για να είναι στοργικός.

Οι ρομαντικές σχέσεις, σε ένα βαθύ επίπεδο, έχει συναισθηματικούς παραλληλισμούς με τις σχέσεις γονέα-παιδιού. Αυτό που χρειαζόμαστε από τον σύντροφό μας, ως εκ τούτου, είναι να αισθανόμαστε ότι μας αγαπούν, ότι μας εκτιμούν, και ότι είμαστε σημαντικοί γι αυτούς. Θέλουμε να νιώθουμε ότι μας «βλέπουν» και ότι η σχέση μας είναι ασφαλής και αξιόπιστη.

Για παράδειγμα στο τέλος του δείπνου (στον αρχικό διάλογο που είδαμε πιο πάνω), η γυναίκα δεν γνωρίζει ότι βιώνει μια αρχέγονη κατάσταση πανικού. Μπορεί ακόμη και να αναρωτιέται, «τι στο καλό συμβαίει λάθος με μένα, φρικάρω γιατί εκείνος αργοπορεί να επιστρέψει για δείπνο; Χρειάζομαι σίγουρα κάποιο ηρεμιστικό ή κάτι τέτοιο». Αλλά, η αντίδρασή της είναι απόλυτα λογική δεδομένου των ακυρωτικών απαντήσεων που εισπράττει από τον σύζυγό της. Απορρίπτει τα συναισθήματά της και αυτό είναι που κλιμακώνει τον πανικό της, επειδή νιώθει ότι εκείνος δεν την «βλέπει» , ότι δεν την καταλαβαίνει ή δεν εκτιμάει την αξία της. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να καταλάβουμε τι λέγεται κάτω από την επιφάνεια καθώς η συνομιλία ξεδιπλώνεται.

•  Γυναίκα: «Γιατί δεν μπορείς να μου τηλεφωνήσεις όταν επρόκειτο να αργήσεις;»

Τι εννοεί: Σου έχω πει αυτό με ενοχλεί και όταν το κάνεις ξανά και ξανά, φοβάμαι ότι στην πραγματικότητα δεν με ακούς καθόλου. Νιώθω πως η γνώμη μου και ως εκ τούτου εγώ ως άτομο, σημαίνει πολύ λίγα για εσένα και στην πραγματικότητα αυτό με κάνει να νιώθω ότι η σχέση αυτή δεν είναι καθόλου ασφαλής.

•  Άνδρας: «Κάτι προέκυψε στην δουλειά. Δεν είναι δα και τόσο τρομερό!»

Τι εννοεί: Ωχ, άντε πάλι, αν υπερασπιστώ τον εαυτό μου τότε μάλλον θα σταματήσει να μου επιτίθεται και μπορεί  να έχουμε μια ωραία βραδιά.

• Γυναίκα: «Σε περίμενα! Όλοι σε περιμέναμε. Μαγείρεψα και δείπνο!»

Τι εννοεί: Εξακολουθείς ακόμα όμως να μη με καταλαβαίνεις. Δεν με ακούς. Φοβάμαι ότι αυτό σημαίνει ότι δεν σε νοιάζει για μένα και τη σχέση μας.

• Άνδρας: «Αφού σου έχω πει, ας τρώτε χωρίς εμένα αν δεν είμαι εκεί. Γιατί κάνεις τόση φασαρία από το τίποτα;»

Τι εννοεί: Αν υπερασπιστώ τον εαυτό μου, αγνοήσω ή αρνηθώ και ελαχιστοποιήσω το συμβάν,  ίσως με αφήσει ήσυχο. Μισώ να την απογοητεύω. Αυτή η νύχτα είναι χαμένη.

• Γυναίκα: «Δεν είναι τίποτα!? Μου υποσχέθηκες ότι θα με πάρεις τηλέφωνο! Αυτό δείχνει ασέβεια. Μαγειρεύω δείπνο και είναι σαν να μην το εκτιμάς ή να μην σε νοιάζει. Απλά σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου!»

Τι εννοεί: Είμαι σε πανικό εδώ! Είναι τόσο ενοχλητικό για μένα ότι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεσαι το πόσο άσχημα νιώθω. Δεν παρατηρείς τον πόνο μου καθόλου. Μάλλον δεν σημαίνω τίποτα για σένα.

•  Άνδρας: «Γιατί δεν μπορείς να χαλαρώσεις λίγο;»

Τι εννοεί: Σε παρακαλώ ας τελειώνουμε με αυτό. Μισώ όταν θυμώνει και φέρεται έτσι σαν και τώρα γιατί δεν ξέρω τι να κάνω, τι να της πω και πώς να φερθώ όταν την βλέπω να κάνει έτσι. Με φοβίζει όταν είναι θυμωμένη επειδή μια μέρα θα μπορούσε απλώς να αποφασίσει να θέσει τέλος στην σχέση μας.

Και οι δύο σε αυτή την περίπτωση βιώνουν πανικό! Η σύζυγος αγχωτική, ο σύζυγος αποφευκτικός και οι δύο νιώθουν πανικό λόγω της σύγκρουσης. Ο πανικός του άντρα ενεργοποιείται από το θυμό της συζύγου και αντίστοιχα ο δικός της πανικός ενεργοποιείται από την απορριπτική του στάση. Αλλά και οι δύο φοβούνται ότι η σχέση τους είναι σε κίνδυνο και γι’ αυτό αντιδρούν κατ’ αυτό τον τρόπο εξαιτίας αυτού του φόβου.

Εάν όμως γνωρίζατε από πριν τον τύπο πανικού προσκόλλησης που βιώνεται τώρα, μπορείτε να φανταστείτε ότι η συζήτηση θα μπορούσε να είναι σε θέση να πάει κάπως έτσι:

• Γυναίκα: «Αυτό με κάνει να νιώθω πραγματικά άσχημα όταν δεν ενημερώνεις, δεν μου τηλεφωνείς για να μου πεις ότι θα αργήσεις».
• Άνδρας: «Εντάξει, καταλαβαίνω. Βλέπω γιατί είσαι αναστατωμένη, από τη στιγμή που μαγειρεύεις το δείπνο και τα σχετικά...»
• Γυναίκα: «Ναι, έχω μόλις αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ακόμα νοιάζεσαι για μένα. Αυτό είναι συνήθως που με αναστατώνει και τότε είναι εκείνη τη στιγμή που με κάνει να φέρομαι έτσι» (θυμωμένα) 
• Άντρας: «Το ξέρω. Μισώ όταν θυμώνεις γιατί με αγχώνει σημαντικά. Αρχίζω να ανησυχώ αν ακόμα θέλεις να είσαι σε αυτή τη σχέση».
• Γυναίκα: «Αυτό σε αναστατώνει; Δεν φαίνεσαι αναστατωμένος, αυτό που εκλαμβάνω από εσένα είναι ότι είσαι ενοχλημένος μαζί μου».
•  Άνδρας: «Ναι, βέβαια αναστατώνομαι. Αν και δεν το δείχνω συνήθως, βέβαια και ανησυχώ όταν είσαι θυμωμένη μαζί μου. Δεν θέλω να τσακωνόμαστε όλη τη νύχτα ή να μην τα πηγαίνουμε καλά. Νιώθω πάρα πολύ ανόητος, γιατί θα ήταν αρκετά εύκολο να σε πάρω τηλέφωνο. Απλώς το ξεχνάω».
• Γυναίκα: «Εντάξει. Θα προσπαθήσω να θυμάμαι ότι απλά το ξεχνάς. Θα προσπαθήσω να μην το παίρνω προσωπικά. Ειδικά αν μου πεις  ότι είχες την πρόθεση να με πάρεις τηλέφωνο και ξεχάστηκες λόγω δουλειάς».
•  Άνδρας: «Και εγώ θα προσπαθώ να σε ενημερώνω όταν πρόκειται να αργήσω».
•  Γυναίκα: «Εντάξει. Ας φάμε τώρα».

Βλέπετε πως όταν μοιράζεστε και επικοινωνείτε μεταξύ σας αυτά που νιώθετε, η συναισθηματική αποκάλυψη είναι η απόδειξη που οδηγεί σε μια βελτιωμένη, υγιή, συναισθηματική και σεξουαλική ζωή.

Και τώρα που γνωρίζετε τον όρο «πανικό προσκόλλησης» εάν για παράδειγμα  το παιδί του φίλου σας ενεργεί αντιδραστικά και θυμωμένα απέναντί τους, μπορείτε να τονίσετε στους ανυποψίαστους γονείς το εξής: «Νομίζω ότι ενεργεί έτσι γιατί αισθάνεται πανικό, οπότε μάλλον θα πρέπει να κλείσετε το τηλέφωνό σας και να αλληλεπιδράσετε μαζί του».

Πηγή: http://www.psychologynow.gr/sheseis/synaisthimatiki-apokalypsi-i-odos-gia-mia-psyhika-ygii-shesi