Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.
Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να
σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να
υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την
αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να
εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι
είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.
Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το
απορρίψεις, μπορείς να καταλάβειςτ τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις
παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ· δεν έχω άλλον.
Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.
Στο χώρο της ψυχικής υγείας συναντάμε
πολλές φορές άτομα που έμαθαν –λανθασμένα και χωρίς να καταλάβουν πώς–,
ότι αγάπη είναι να χτυπάς, και καταλήγουν να παντρεύονται κάποιους που
τους χτυπούν προκειμένου να αισθανθούν ότι τους αγαπούν (πολλές
κακοποιημένες γυναίκες υπήρξαν κακοποιημένες θυγατέρες).
Για αιώνες κακοποιούσαν ή πλήγωναν
οι γονείς τα παιδιά τους λέγοντας ότι το κάνουν για το καλό τους: “Εμένα
με πονάει περισσότερο που πρέπει να σε δείρω”, λένε συχνά οι γονείς.
Και στα πέντε σου, δεν είσαι σε θέση να κρίνεις αν είναι ή δεν είναι πράγματι έτσι.
Και προσαρμόζεσαι· αλλάζεις συμπεριφορά.
Και εξακολουθείς, πολλές φορές, να τρως ξύλο και να το θεωρείς ωφέλιμο.
Όταν δούλευα με εξαρτημένους, την εποχή
που έκανα ειδικότητα στην ψυχιατρική, παρακολουθούσα μια γυναίκα που
είχε πατέρα αλκοολικά και παντρεύτηκε με τη σειρά της έναν αλκοολικό
άντρα. Τη γνώρισα στην κλινική όπου ο άντρας της ήταν εσωτερικός
ασθενής. Επί χρόνια συνόδευε τον σύζυγό της στις ομάδες Ανώνυμων
Αλκοολικών στην προσπάθεια να ξεπεράσει τον εθισμό του, από τον οποίο
έπασχε για πάνω από δώδεκα χρόνια.
Τελικά, εκείνος κατάφερε να απέχει από
το αλκοόλ επί είκοσι τέσσερις μήνες. Τότε ήρθε η γυναίκα του για να μου
πει ότι, μετά από δεκαέξι χρόνια γάμου, ένιωθε ότι η αποστολή της είχε
λήξει η υγεία του συζύγου της είχε αποκατασταθεί… Εγώ, τότε που ήμουν
είκοσι επτά χρόνων και νεοδιορισμένος γιατρός, ερμήνευσα ότι, στην
πραγματικότητα, αυτό που ήθελε ήταν να θεραπεύσει τον πατέρα της
αντικαθιστώντας τη θεραπεία του πατέρα με αυτή του συζύγου.
Εκείνη είπε: “Μπορεί, τώρα πάντως δεν με
συνδέει τίποτα με τον σύζυγό μου. Υπέφερα πολύ από τον αλκοολισμό του,
αλλά έμεινα κοντά του για να μην τον εγκαταλείψω στη μέση της θεραπείας
τώρα όμως δεν θέλω να ξέρω τίποτα πια γι’ αυτόν”.
Πράγματι, χώρισαν. Ένα χρόνο
αργότερα, τελείως τυχαία, κάπου αλλού συναντηθήκαμε με τη γυναίκα αυτή
που είχε κάνει μια καινούργια σχέση. Είχε ξαναπαντρευτεί… έναν άντρα
επίσης αλκοολικό.
Οι ιστορίες αυτές, που δεν μπορούμε να
καταλάβουμε με τη λογική, έχουν να κάνουν με τον τρόπο που κουβαλάει
κανείς μέσα του δικά του άλυτα θέματα· με το πώς αντιλαμβάνεται την
αγάπη.
Το Σ’ ΑΓΑΠΩ και ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΩ ΟΤΙ Σ’ ΑΓΑΠΩ μπορεί να είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά για μένα και για σένα.
Και εδώ, όπως και σε όλα τα θέματα,
μπορεί να διαφωνήσουμε ριζικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ένας από τους
δύο κάνει αναγκαστικά λάθος.
Παραδείγματος χάριν: ξέρω πως η μαμά μου
μπορεί να σου δείχνει ότι σ’ αγαπάει με διάφορους τρόπους, όπως όταν
είσαι σε καλεί στο σπίτι και φτιάχνει τα φαγητά που σου αρέσουν. Αν
λοιπόν, για τη μέρα που σ’ έχει καλέσει, έχει ετοιμάσει δύο ή και τρία
από εκείνα τα υπέροχα αραβικά φαγητά που για να τα φτιάξει χρειάστηκε να
περάσουν πεντ’-έξι μέρες στην κουζίνα ζυμώνοντας, ξεφλουδίζοντας,
τεμαχίζοντας και βράζοντας τα υλικά, αυτό για τη μαμά μου σημαίνει ότι
σ’ αγαπάει.
Και αν δεν έχεις μάθει να ερμηνεύεις
αυτόν τον τρόπος έκφρασης, μπορεί να μην καταλάβεις ότι γι’ αυτήν είναι
το ίδιο σαν να λέει σ’ αγαπώ. Αυτό σημαίνει ότι είναι εκδηλωτική; Δεν
ξέρω. Σε κάθε περίπτωση, είναι ο ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ τρόπος να λέει σ’ αγαπώ. Αν
δεν μάθω να διαβάζω το μήνυμα που εκφράζουν έμμεσα αυτές οι κινήσεις,
δεν θα μπορέσω ποτέ να αποκωδικοποιήσω το μήνυμα που εκφράζει ο άλλος.
(Μια φορά την εβδομάδα, ΟΤΑΝ ΖΥΓΙΖΟΜΑΙ, επιβεβαιώνω πόσο πολύ μ’
αγαπούσε η μαμά μου, και πόσο καλά αποκωδικοποίησα το μήνυμά της!)
Όταν σ’ αγαπάει κάποιος, σου αφιερώνει ένα μέρος της ζωής, του χρόνου και του ενδιαφέροντός του.
Όταν σ’ αγαπάει κάποιος, οι πράξεις του σου λένε καθαρά πόσο πολύ νοιάζεται για σένα.
Μπορεί ν’ αποφασίσω να κάνω κάτι που
θέλεις, με τη φαντασίωση ότι θα καταλάβεις πόσο σ’ αγαπώ. Κάποια φορά
μπορεί να το κάνω, άλλοτε μπορεί και όχι. Αν και δεν μου αρέσει, μπορεί
να σηκωθώ από τα χαράματα της 13ης Δεκεμβρίου, να στολίσω το σπίτι και
να ετοιμάσω το πρωινό γεμίζοντας τους τοίχους με αφίσες και το κρεβάτι
με δώρα, και για το βράδυ να έχω καλέσει ένα σωρό κόσμο…
Ξέροντας πόσο σε συγκινεί, είναι πιθανό
κάποια φορά να το δεις να γίνεται, αν έχω διάθεση. Αν, όμως, επιβάλλεται
να κάνω το ίδιο κάθε χρόνο, κι εγώ το επαναλαμβάνω μόνο και μόνο για να
σ’ ευχαριστήσω… μην έχεις και την απαίτηση να το απολαμβάνω. Γιατί, αν
δεν είναι κάτι που κι εγώ θέλω από μόνος μου, ίσως είναι καλύτερο και
για τους δυο μας να μη το κάνω καθόλου.
Βέβαια, αν εγώ δεν έχω ποτέ διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο, ούτε και τίποτ’ απ’ αυτά που ξέρω ότι σου αρέσουν, τότε κάτι συμβαίνει.
Με τη συμβίωση, θα μπορούσα να μάθω
να χαίρομαι με την ψυχική ικανοποίηση που σου προσφέρω, έτσι όπως εσύ το
προτιμάς. Και πράγματι, έτσι γίνεται. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με
ορισμένες απόψεις που λίγο-πολύ δέχονται όλοι, απόψεις που φαίνονται να
είναι αντίθετες με αυτό που μόλις είπα, και με τις οποίες, ασφαλώς, δεν
συμφωνώ.
Μιλάω συγκεκριμένα για τις θυσίες στην αγάπη.
Μερικές φορές ο κόσμος θέλει να με
πείσει ότι πέρα από την ιδέα τού να είναι κανείς ευτυχισμένος,
σημαντικές σχέσεις είναι εκείνες όπου ο ένας είναι ικανός να θυσιάζεται
για τον άλλον. Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν πιστεύω ότι η αγάπη είναι
χώρος θυσίας. Δεν πιστεύω ότι όταν θυσιάζεται κανείς για τον άλλον, αυτό
αποτελεί εγγύηση αγάπης, και ακόμη λιγότερο, ότι η θυσία αποδεικνύει
την αγάπη μου για τον άλλο.
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που
εγγυάται την ικανότητα να χαιρόμαστε πράγματα μαζί, κι όχι ένα μέτρο για
το πόσο είμαι διατεθειμένος να υποφέρω για σένα, ή πόσο είμαι έτοιμος
να απαρνηθώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Σε κάθε περίπτωση, το μέτρο της αγάπης
μας δεν το καθορίζει ο πόνος που μπορεί να μοιραστούμε – έστω κι αν αυτό
αποτελεί μέρος της ζωής. Η αγάπη μας μετριέται και δυναμώνει ανάλογα με
το πόσο ικανοί είμαστε να περπατάμε μαζί σ’ αυτόν τον δρόμο, να
απολαμβάνουμε κάθε βήμα όσο γίνεται περισσότερο, και να αυξάνουμε την
ικανότητα μας να χαιρόμαστε ακριβώς αυτό: το ότι είμαστε μαζί.
…Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων,
Σου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής,
πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος
πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μία από τις
ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
“Αγαπιόμαστε” αρχίζει ο νέος.
“Και θα παντρευτούμε” λέει εκείνη.
“Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…”
“Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…”
“Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.”
“Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου.”
“Σε παρακαλόυμε” ικετεύουν, “πες μας τι μπορούμε να κάνουμε…”
Ο μάγος τούς κοιτάζει και συγκινείται που βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
“Υπάρχει κάτι…” λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. “Αλλά δεν ξέρω… είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.”
“Δεν μας πειράζει” λένε κι οι δύο.
“Ό,τι και να’ ναι” επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
“Ωραία” λέει ο μάγος. “Ψηλό Σύννεφο,
βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να ανέβεις
μόνη σου, χωρίς τίποτε άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου και να
κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις,
πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο.
Κατάλαβες;”
Η νεαρή κοπέλα συγγατανεύει σιωπηλά.
“Κι
εσύ, Άγριε Ταύρε” συνεχίζει ο μάγος, “πρέπει να ανέβεις το βουνό του
κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή να βρεις τον πιο άγριο απ’ όλους
τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς
να το τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα
που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο… Πηγαίνετε τώρα.”
Οι δύο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα,
κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την
αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το
νότο…
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη
σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δύο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα
που περιέχει το πουλί που τους ζητήθηκε.
Ο μάγος τούς λέει να βγάλουν τα
πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους
λέει, και παρουσιάζουν στον γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που
έπιασαν. Είναι πανέμορφα· χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
“Πετούσαν ψηλά;” ρωτάει ο μάγος.
“Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε… Και τώρα;” ρωτάει ο νέος. “Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;”
“Όχι” λέει ο γέρος.
“Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;” προτείνει η νεαρή.
“Όχι” ξαναλέει ο γέρος. “Κάντε ό,τι σας
λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις
δερμάτινες λωρίδες… Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν· να πετάξουν
ελεύθερα.”
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να
πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να
ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να
πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου
μέχρι που πληγώνονται.
“Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε
ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα
γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλο, ακόμη κι αν το κάνετε από αγάπη,
όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα
αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να
κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.”
Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο δρόμος της συνάντησης”, ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΙΙ, του Χόρχε Μπουκάι, εκδόσεις opera/animus
Αναρτήσεις
