Ο έλεγχος του στρες περνάει από το... πιάτο!


Όσο όμορφες κι αν ήταν οι γιορτές, τέλειωσαν οριστικά – κι εμείς «ξαναπροσγειωθήκαμε» στην σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας, που για τους περισσότερους από εμάς συνοδεύεται από «γενναίες» δόσεις στρες.

Πέρα από τα προβλήματά μας καθ' εαυτά, το στρες μπορεί να ενταθεί ή να αμβλυνθεί απ' ό,τι τρώμε, καθώς μερικά τρόφιμα έχουν την ικανότητα να το οξύνουν, ενώ άλλα δρουν αγχολυτικά.
Ο κλινικός διαιτολόγος-βιολόγος Χάρης Δημοσθενόπουλος, προϊστάμενος του Διαιτολογικού Τμήματος στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο, παρουσιάζει τα τρόφιμα «φίλους» και «εχθρούς» του στρες.

Οι «φίλοι»

* Καφεϊνη.
Η υπερκατανάλωση καφεΐνης ή η πρόσληψή της σε ποσότητες υψηλότερες από αυτές τις οποίες έχει συνηθίσει ο οργανισμός, μπορεί να προκαλέσει έντονο στρες.
Η καφεΐνη διεγείρει το νευρικό σύστημα, με συνέπεια σε μεγάλες ποσότητες να μπορεί να προκαλέσει ταχυπαλμία και αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Μπορεί επίσης να ερεθίσει το πεπτικό σύστημα, να επηρεάσει αρνητικά τον ύπνο και να προκαλέσει αφυδάτωση, η οποία με τη σειρά της προκαλεί εξάντληση και πονοκεφάλους.
* Αλκοόλ. Λίγες γουλιές μπορεί να προκαλέσουν χαλάρωση, αλλά η υπερκατανάλωση επιδεινώνει το στρες. Το αλκοόλ διεγείρει την παραγωγή των ίδιων ορμονών που παράγει ο οργανισμός όταν νιώθουμε στρες – και μελέτες δείχνουν ότι στρες και αλκοόλ «τρέφουν» το ένα το άλλο.
Επιστήμονες λ.χ. από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου μελέτησαν 25 υγιείς άντρες και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αλκοόλ παρατείνει τα αισθήματα της έντασης που οφείλονται στο στρες, ενώ το στρες μειώνει τις ευχάριστες επιδράσεις του αλκοόλ και ενεργοποιεί τη λαχτάρα για περισσότερο. Όπως η καφεΐνη, έτσι και το αλκοόλ είναι διουρητικό και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τον ύπνο.
* Γλυκά. Τα τρόφιμα και ροφήματα με επεξεργασμένη (λευκή) ζάχαρη προκαλούν απότομες διακυμάνσεις στα επίπεδα σακχάρου και ινσουλίνης στο αίμα, που μπορεί να οδηγήσουν σε οξυθυμία και μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης του μυαλού σε μία δραστηριότητα. Προκαλούν επίσης απότομες διακυμάνσεις της ψυχικής διάθεσης. 
* Αλμυρά. Το νάτριο (αλάτι) έλκει τα υγρά σαν μαγνήτης, γι’ αυτό όταν κάποιος τρώει αλμυρά φαγητά, ο οργανισμός κάνει κατακράτηση υγρών. Τα πρόσθετα υγρά κάνουν την καρδιά να δουλεύει πιο σκληρά, αυξάνουν την αρτηριακή πίεση και οδηγούν σε πρήξιμο και οιδήματα (συνήθως των άκρων). Όλ’ αυτά μπορεί να ελαττώσουν την ενεργητικότητα και να αυξήσουν το στρες.

Οι «εχθροί»

* Καρύδια. Μελέτες έχουν δείξει ότι λίγα καρύδια την ημέρα μπορούν να βοηθήσουν τον οργανισμό να διαχειρίζεται καλύτερα το στρες, με αποτέλεσμα να αυξάνεται λιγότερο η αρτηριακή πίεση και μακροπρόθεσμα να ελαττώνεται ο κίνδυνος καρδιοπάθειας. Γύρω στα 40 γραμμάρια καρύδια την ημέρα είναι υπεραρκετά.
* Βρώμη. Η βρώμη αποτελεί καλή πηγή βιταμινών Β που επηρεάζουν τα επίπεδα της σεροτονίνης στον εγκέφαλο, καθώς και σε τρυπτοφάνη που ανακουφίζει από το άγχος.
Η σεροτονίνη είναι μία χημική ουσία του εγκεφάλου που προάγει την καλή ψυχική διάθεση, ενώ η τρυπτοφάνη είναι ένα αμινοξύ το οποίο προάγει στον εγκέφαλο τη σύνθεση ουσιών που βελτιώνουν την ψυχική διάθεση και προσφέρουν χαλάρωση.
* Σολομός.Είναι πλούσιος σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα – ένα είδος ωφέλιμων λιπών, τα οποία μελέτες έχουν δείξει πως διατηρούν χαμηλά τα επίπεδα των ορμονών του στρες (της κορτιζόλης και της αδρεναλίνης) και βελτιώνουν την ψυχική διάθεση. Επιπλέον, μελέτη που δημοσιεύθηκε πριν από λίγα χρόνια στο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Diabetes & Metabolism» έδειξε πως όσοι τρώνε συστηματικά ωφέλιμα λιπαρά, όπως τα ω-3, παρουσιάζουν χαμηλότερα επίπεδα άγχους όταν έρχονται αντιμέτωποι με στρεσογόνα γεγονότα. Η Αμερικανική Εταιρεία Καρδιάς (ΑΗΑ) συνιστά να τρώμε «παχιά» ψάρια (όπως ο σολομός, το σκουμπρί, ο τόνος, η σαρδέλα) τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα.
* Σπανάκι. Το σπανάκι είναι πλούσιο σε μαγνήσιο – ένα ιχνοστοιχεία που διατηρεί μία από τις ορμόνες του στρες (την κορτιζόλη) σε χαμηλά επίπεδα, συμβάλλοντας έτσι στην καταπολέμησή του.
Ακόμα και η ήπια ανεπάρκεια μαγνησίου μπορεί να προκαλέσει αυξημένη ευαισθησία στους θορύβους, νευρικότητα και κατάθλιψη. Επιπλέον, σε καταστάσεις στρες, η παρατηρούμενη αιφνίδια πτώση των επιπέδων μαγνησίου μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε καρδιακή ανακοπή. Γενικά το μαγνήσιο βοηθά το νευρικό και το μυϊκό σύστημα να ηρεμεί και να ανακτά την φυσιολογική κατάστασή του έπειτα από ένα στρεσογόνο γεγονός. Ένα φλιτζάνι σπανάκι παρέχει το 40% της ποσότητας του μαγνησίου που καθημερινά χρειαζόμαστε.
* Τσάι. Μελέτες έχουν δείξει πως το μαύρο τσάι βοηθά στην αντιμετώπιση άσχημων για την ψυχική υγεία καταστάσεων. Σε μία από αυτές, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Ψυχοφαρμακολογία», οι εθελοντές που ήπιαν μαύρο τσάι μετά από ένα στρεσογόνο συμβάν, κατόρθωσαν να ηρεμήσουν πιο γρήγορα απ’ όσους ήπιαν ένα άλλο ρόφημα με καφεΐνη (σ.σ. το τσάι περιέχει διάφορες ουσίες, μεταξύ των οποίων και η καφεΐνη). Επιπλέον, μία ώρα μετά το συμβάν, όσοι είχαν πιει τσάι είχαν χαμηλότερα επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα τους.
* Πορτοκάλια. Αποτελούν πλούσια πηγή βιταμίνης C, η οποία είναι απαραίτητη για να περιοριστεί η παραγωγή κορτιζόλης. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται υπό παρατεταμένο στρες, τα επίπεδα της βιταμίνης C στον οργανισμό εξαντλούνται, γι’ αυτό και πρέπει να αυξάνουμε την κατανάλωσή της.

Ρεπορτάζ: Ρούλα Τσουλέα
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend

Το σώμα φωνάζει...αυτό που σωπαίνει το στόμα!


Πολλές φορές ...
  • Το κρυολόγημα "στάζει" όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.
  • Ο πονόλαιμος «φράζει», όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.
  • Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.
  • Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει...
  • Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει...
  • Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.
  • Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.
  • Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.
  • Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες.
  • Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει.
  • Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει.
  • Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει.
  • Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνυνται για να παλέψουν.
  • Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια σου είναι "άκαμπτη".
  • Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή / και επιμένεις να επιθυμείς ό,τι δε μπορείς να έχεις.
  • Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πώς μιλάνε στο σώμα σου;
Η ασθένεια δεν είναι κακό, θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο.

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς. Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ, φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,
και όλα γίνονται, αν έχεις: ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ,μια καλή ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ, άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ, αλλά πάνω απ'όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΘΕΟΣ.


Nelson Torres,
Doctor στη Ψυχιατρική (UCV)και ειδικός σε
ψυχο-νευρό-ανοσογλωσσική PNIL στη Βενεζουέλα

Ο φόβος της οικειότητας και οι τέσσερις τύποι δεσμού

 

Η σχέση που είχαμε ως βρέφη με τους γονείς μας ή με τους ανθρώπους που μας φρόντιζαν, παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς θα σχετιζόμαστε σε όλες τις σχέσεις μας στο μέλλον....


Δημοσίευση 09/01/2012 10:15

Μεταξύ 1960 και 1970, ο John Bowlby, Άγγλος ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, ανέπτυξε τη Θεωρία της Προσκόλλησης ή Δεσμού( Attachment theory) η οποία εξηγεί τη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων καθώς και τις όποιες ανασφάλειες μπορεί να υπάρχουν σε αυτές. Με απλά λόγια, η θεωρία αυτή πρεσβεύει ότι η σχέση που είχαμε ως βρέφη με τους γονείς μας ή με τους ανθρώπους που μας φρόντιζαν, παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς θα σχετιζόμαστε σε όλες τις σχέσεις μας στο μέλλον και κατά συνέπεια τι βαθμό οικειότητας θα θέλουμε να καλλιεργήσουμε μέσα σΆαυτές.

Μάλιστα, προς το τέλος της δεκαετίας του 80, η θεωρία της προσκόλλησης, επεκτάθηκε και στις ενήλικες σχέσεις, διατυπώνοντας ότι υπάρχουν τέσσερις  βασικοί  τύποι προσκόλλησης, τέσσερις δηλαδή βασικοί τρόποι με τους οποίους σχετιζόμαστε με τους άλλους ως ενήλικες.

Από τους τέσσερις  παρακάτω τύπους  προσκόλλησης/δεσμού, ποιός νομίζεις ότι σε περιγράφει καλύτερα;

1ος τύπος: Αγχώδης /Tύπος Εμμονής
 «Θέλω να έχω απόλυτη συναισθηματική οικειότητα με τους άλλους αλλά συχνά βρίσκω ότι οι άλλοι είναι απρόθυμοι να έρθουν όσο κοντά όσο θα ήθελα. Δεν νιώθω άνετα όταν δεν έχω στενές σχέσεις αλλά μερικές φορές ανησυχώ ότι οι άλλοι δε με εκτιμούν τόσο όσο τους εκτιμώ εγώ».

2ος τύπος : Απορριπτικός- αποφευκτικός δεσμός
«Νιώθω άνετα χωρίς στενές συναισθηματικές σχέσεις. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να αισθάνομαι ανεξάρτητος και  αυτάρκης και προτιμώ να μη βασίζομαι στους άλλους ή να αφήνω τους άλλους να βασίζονται σε  μένα».

3ος τύπος : Φοβικός-αποφευκτικός δεσμός
«Νιώθω άβολα να έχω στενές σχέσεις με άλλους. Θέλω  συναισθηματικά στενές σχέσεις αλλά το βρίσκω δύσκολο να εμπιστευόμαι ή να βασίζομαι πάνω τους. Κάποιες φορές ανησυχώ ότι θα πληγωθώ εάν αφήσω τον εαυτό μου να έρθει πολύ κοντά με κάποιον».

4ος τύπος:  Ασφαλής δεσμός:
«Είναι σχετικά εύκολο για μένα να έχω στενές συναισθηματικές σχέσεις . Νιώθω άνετα να βασίζομαι στους άλλους και να βασίζονται σε μένα. Δεν ανησυχώ ότι θα μείνω μόνος/η ή ότι οι άλλοι δε με αποδέχονται».

Εάν διάλεξες τον τέταρτο τύπο, τότε ανήκεις στο 50% των ενηλίκων που νιώθουν τη σιγουριά ότι μπορούν να αγαπηθούν και αισθάνονται άνεση με τις στενές συναισθηματικές σχέσεις χωρίς να αποφεύγουν την οικειότητα  ή να την αναζητούν σε υπερβολικό βαθμό. Υπολογίζεται ότι το υπόλοιπο 50%, ανήκει σΆέναν από τους υπόλοιπους  τρείς ανασφαλείς  τύπους προσκόλλησης, είτε δηλαδή αποφεύγουν την οικειότητα, είτε γίνονται εξαρτητικοί και φοβικοί όταν η σχέση είναι στενή είτε δεν εμπιστεύονται ποτέ απόλυτα τους συντρόφους τους.

Ο αγχώδης/τύπος εμμονής είναι και ο πιο εξαρτητικός της παρέας. Υπολογίζεται ότι το ένα δέκατο των ανθρώπων διαμορφώνουν αυτό τον τύπο προσκόλλησης. Επιθυμία τους είναι να έχουν πολύ στενές σχέσεις αλλά αισθάνονται ότι κανείς δεν είναι ποτέ τόσο κοντά τους όσο θα ήθελαν να είναι. Χωρίς οικείες σχέσεις, αιθάνονται μοναξιά και δυσφορία.

Αναζητούν την απόλυτη δέσμευση και συνεχή στοργή. Συχνά τείνουν να εξιδανικεύουν τους συντρόφους , να έχουν έντονο φόβο εγκατάλειψης  κι όταν τελειώνει μια σχέση, βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτούν το γεγονός. Όσον αφορά τη σεξουαλική ζωή αρέσκονται στην ανοιχτή έκφαση στοργής, τις αγκαλιές και τα τα χάδια σε αντίθεση με τον  Αποφευκτικό τύπο  που προτιμά λιγότερες συναισθηματικές εκδηλώσεις όπως θα δούμε παρακάτω.

Περίπου το ένα πέμπτο των ανθρώπων σχετίζονται με τους άλλους αποφευκτικά/ απορριπτικά. Οι άνθρωποι αυτοί τείνουν να χρειάζονται  να είναι αυτάρκεις και αποφεύγουν να βασίζονται σε άλλους ή να αφήνουν να βασίζονται πάνω τους. 

Πολλές φορές υποθέτουν ότι οι άλλοι θα είναι εχθρικοί ή απορριπτικοί και επειδή ακριβώς περιμένουν αυτή την αντιμετώπιση, ανταποδίδουν προκαταβολικά επιδεικνύοντας αποστασιοποίηση ή καυστικότητα και ισχυρογνωμοσύνη. Όσον αφορά τη σεξουαλική ζωή, η γυναίκα-αποφευκτική τείνει να μην έχει πολλούς συντρόφους ενώ ο άνδρας είναι πιο ενεργός. Πάντως και τα δύο φύλα τείνουν να μην ευνοούν τη ρομαντική πλευρά του σεξ προτιμώντας πρακτικές που περιλαμβάνουν λιγότερη συναισθηματική επαφή. 

Ο Φοβικός-Αποφευκτικός τύπος παρατηρείται στο  ένα πέμπτο των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για τις κοντινές σχέσεις. Από τη μία θέλουν συναισθηματικά στενές σχέσεις, από την άλλη, δεν μπορούν να εμπιστευτούν εύκολα ή να βασιστούν στους άλλους. Ο τρόπος συσχετισμού με τους άλλους είναι κάπως απρόβλεπτος και συχνά έχουν αρνητικές εντυπώσεις όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για τους συντρόφους τους.

Ο Ασφαλής τύπος προσκόλλησης συναντάται στο 50% των ανθρώπων. Τα άτομα με ασφαλή τύπο, μπορούν εύκολα να πλησιάσουν τους άλλους σε μια σχέση και να χαρούν την οικειότητα. Δεν έχουν δυσκολία στο να βασίζονται στους άλλους και επιτρέπουν να βασίζονται πάνω τους.

Ταυτόχρονα,  δεν ανησυχούν για το αν θα γίνουν αποδεκτοί ή για το αν θα μείνουν μόνοι.  Τα ζευγάρια στα οποία και οι δύο σύντροφοι έχουν ασφαλή τύπο προσκόλλησης, έχουν και τις λιγότερο αρνητικές σχέσεις-λιγότερη κριτική, λιγότερες διαμάχες και περισσότερη αποδοχή, κατανόηση και φιλικότητα.

Με βάση τη θεωρία της προσκόλλησης, παρατηρούμε ότι αυτό που κοινά ονομάζουμε «φόβος της οικειότητας» προέρχεται ουσιαστικά από δύο άλλους φόβους οι οποίοι ίσως έχουν δημιουργηθεί από τις πρώτες κιόλας σχέσεις με τους γονείς μας και πιθανώς ενισχυθεί από μετέπειτα εμπειρίες: τον φόβο της απόρριψης / εγκατάλειψης και τον φόβο ότι θα γίνουμε αντικείμενο ελέγχου και εισβολής από τον άλλο με  αποτέλεσμα να χάσουμε τον εαυτό μας. Όταν οι φόβοι αυτοί ενισχυθούν, μπορεί να αποκτήσουν τεράστιες διαστάσεις , με αποτέλεσμα το άτομο, να αποφεύγει τη σύναψη στενών σχέσεων.

Για να αντιμετωπίσετε τον φόβο της οικειότητας:
Α) Αναγνωρίστε ποιοί παράγοντες  σας αποτρέπουν από τα να αισθάνεστε άνετα με την οικειότητα και επίσης καθορίστε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλετε από μια σχέση.

Β) Κατανοήστε ότι αυτό που συντηρεί τους φόβους σας είναι ότι πιθανώς δεν ξέρετε πώς να τους χειριστείτε.Για παράδειγμα, όσον αφορά το φόβο της εγκατάλειψης/απόρριψης ,θυμηθείτε ότι όσο ζητάτε την επιβεβαίωση των άλλων για να καθορίσετε τη δική σας αξία, τόσο περισσότερο θα αισθάνεστε «χαμηλή αυτοεκτίμηση» όταν η επιβέβαιωση δε σας προσφέρεται. Αντίθετα, όταν η αυτοεκτίμηση πηγάζει από μέσα σας, δεν θα παίρνετε την απόρριψη τόσο προσωπικά ούτε θα χρειάζεστε τους άλλους για να νιώσετε ότι αξίζετε.

Γ) Εάν συχνά φοβάστε ότι οι άλλοι θα σας ελέγξουν, ή θα σας «πνίξουν» με αποτέλεσμα να χάσετε τον εαυτό σας κι έτσι καταλήγετε να κρατάτε απόσταση στις σχέσεις σας, μιλήστε στον/στην  σύντροφό σας για τα θέλω σας και θέστε τα όρια σας ξεκάθαρα. Είναι στο χέρι σας να μην επιτρέψετε να γίνει αυτό που φοβάστε και ταυτόχρονα να έχετε υγιείς, ισορροπημένες σχέσεις.